Een zeer bijzondere bruiloft in Sri Lanka.

Op de dag dat we vertrokken (maandag 21 november) kregen we het even benauwd; net zoals de dagen ervoor zat Nederland pot dicht door de mist. We vlogen ’s avonds en hoopten dat het later beter zou worden. ’s Ochtends waren er in ieder geval al veel vluchten geannuleerd. Omdat het voornamelijk Europese vluchten waren en wij eerst naar Londen zouden vliegen om vervolgens naar Colombo (hoofdstad van Sri Lanka) door te vliegen, werden we er niet geruster op.

Via Internet konden we de status van de vlucht goed volgen en omdat de status nog steeds positief was, zijn we rond 15.00h naar Schiphol gegaan. Hier hadden we met Reinier en Angelique afgesproken. Dit zijn hele goede vrienden van ons en omdat zowel Reinier als Niels bij Bart (de bruidegom) op school hebben gezeten en nog steeds hele goede vrienden zijn waren we voor de bruiloft uitgenodigd.

Toen we op Schiphol waren zagen we pas goed welke problemen de mist veroorzaakte; dankzij de vertragingen en annuleringen was het flink druk en chaotisch in de terminal.

Omdat we niets anders konden doen dan afwachten, hebben we eerst even wat geshopt en lekker wat gedronken. Uiteindelijk hadden we erg veel geluk; ondanks dat er een andere vluchten naar Londen minimaal een uur vertraagd waren, vertrok onze vlucht keurig op tijd.

In Londen waren we niet alleen verrast dat er geen mist was, maar ook de route van onze volgende vlucht verrasten ons. Wat we van tevoren niet wisten is dat de vlucht een tussenstop in Male zou maken. Male is de hoofdstad van Maladieven en deze eilanden groep staan bekend om de prachtige onder water wereld en de bijzondere vormen van de eilanden. Helaas konden we niet in Male uitstappen, wel hadden we vanuit de lucht een prachtig uitzicht.

Na een prima vlucht kwamen we aan het eind van de middag in Colombo aan. Toen we vanaf de luchthaven naar ons hotel reden zagen we veel overeenkomsten met India. Erg chaotisch verkeer, veel mensen op en rond de wegen en veel kleine winkeltjes langs de weg. Wel zijn de straten in Sri Lanka veel schoner.

Donderdagmiddag werden we op een resort ten zuiden van Colombo verwacht en dat betekende dat we woensdag nog een dagtripje konden maken. We vroegen de taxi chauffeur daarom dan ook of hij nog leuke ideeën voor de stad Colombo had. De chauffeur gaf aan dat Colombo niet zo spectaculair was en dat we al veel gezien hadden toen we vanaf de luchthaven naar het hotel reden. We konden beter naar de tweede stad van het land gaan; Kandy. Niet alleen was het een leuke stad, onderweg konden we ook een paar leuke stops maken. Tussendoor liet de chauffeur even weten dat hij ons wel kon brengen. Het leek ons een leuk plan en daarom zijn we de volgende dag op pad gegaan.

Ondanks dat Kandy en Colombo maar zo’n 110 km uit elkaar liggen, duurt het zo’n 3 uur om er te komen. Het is één grote file tussen de twee steden. Dat betekende dat we vroeg op moesten staan en omdat de jetlag er nog een beetje in zat was dat best lastig. Wel was het een fantastische dag.

De eerste stop was een olifanten opvanghuis en dat was helemaal fantastisch. Op deze plek worden ruim 60 olifanten opgevangen die in het wild niet meer kunnen overleven, het is vergelijkbaar met Pieterburen. Sommige olifanten waren blind of hadden andere beperkingen. De olifanten hebben een groot stuk land waar ze vrij rond kunnen lopen en worden verschillende momenten per dag gevoerd. Daarnaast gaan ze drie keer per dag de rivier in om te baden en dat was helemaal te gek.

Na deze stop zijn we nog bij een kruidentuin gestopt en hebben een thee plantage bezocht, ook weer bijzonder. Halverwege de middag kwamen we vervolgens in Kandy aan. Ook de straten van Kandy worden door chaos gedomineerd al doet het allemaal wat lieflijker aan. Kortom een super dag.

De volgende dag vertrokken we aan het eind van de ochtend naar de plaats Kalutara waar op een resort de bruiloft zou plaats vinden. Het resort ligt zo’n 40 km (volgens sommige ‘bronnen’ zo’n 43 km) ten zuiden van Colombo en dankzij het bekende verkeer duurde het anderhalf uur om daar te komen.

Het resort lag prachtig aan het strand en had mooie palmbomen, precies zoals een droom resort er uit moet zien.

Omdat het bruidspaar er nog niet was hadden we nog even de tijd om met de andere gasten bij te praten, een flink aantal kenden we nog. Toen het bruidspaar er aan het eind van de middag nog steeds niet was (het programma zou rond 17.00h beginnen) werden er al grappen gemaakt dat ze goed vast in het verkeer zaten of er iets ander mis was gegaan. Uiteindelijk bleek dat waar te zijn. Bart is in die week met Mythily getrouwd en omdat Mythily zelf uit India komt en omdat niet alle familie en vrienden de mogelijkheid hadden om naar Sri Lanka te komen waren er in India ook verschillende festiviteiten georganiseerd. De festiviteiten sloten direct op de ceremonies in Sri Lanka aan en dat betekende dat ze donderdag pas naar Sri Lanka vlogen. Vervolgens hebben de tegenvallers zich opgestapeld; de vlucht was ruim 5 uur vertraagd, verkeer zat flink tegen en ook was er nog een koffer op de luchthaven vergeten. I.p.v. om 12 uur kwamen ze nu pas rond 19.00h op het resort aan. Omdat ze wel rond 3.00h uit India vertrokken waren zaten er flink door heen. Gelukkig konden we ze met hele buitenlandse gezelschap (de gasten kwamen van alle werelddelen; V.S., Spanje, China, Singapore, Engeland en uiteraard ook Nederland) flink opbeuren; iedereen ging uit zijn of haar dak toen ze binnen kwamen.

Met een vertraging van ongeveer 3 uur ging het programma dan toch van start. Wat erg leuk was dat alle gasten d.m.v. foto’s geïntroduceerd werden. Vervolgens hadden een aantal mensen wat voorbereid, was ook weer erg leuk.

De volgende dag werden er twee ceremonies voltrokken; een Indiase en een westerse. Voor beide ceremonies hadden ze leuke plekjes buiten rondom het resort uitgekozen. Helaas zaten de weergoden flink tegen, het hoosde flinke delen van de dag. Eerst probeerden ze met tenten een alternatief te organiseren, maar omdat het zo hard regende was dat onmogelijk. Een grote gang in het hotel bleek een redelijk alternatief te zijn en hier werden beide ceremonies gehouden. De westerse ceremonie is uiteraard zeer vergelijkbaar met de Nederlandse bruiloften en omdat de Indiase dat niet was, was deze het meest bijzonder. Samen moesten ze verschillende rituelen uitvoeren, bijvoorbeeld elkaar kransen om doen en elkaar wat hapjes geven. Ook de ouders moesten een aantal handelingen uitvoeren, erg bijzonder om mee te maken. Op verzoek van het bruidspaar waren ook de gasten in Indiase kleding bij de ceremonie verschenen en het was prachtig om iedereen in deze kleding te zien. Ook wij hadden speciale kleding aangetrokken.

Voor de westerse ceremonie had iedereen zijn nette kleding aangedaan en ook dit gaf een mooi gezicht. Na de ceremonie was er uiteraard een groot feest en zijn we flink uit ons dak gegaan.

Omdat we zaterdag op zondagnacht pas naar Nederland terug vlogen hadden we zaterdag nog lekker de gelegenheid om lekker te relaxen. Ondanks een paar kleine buitjes was het weer ook veel beter en konden we lekker een beetje zwemmen en zonnen.

Na een prima vlucht terug naar Londen (deze keer zonder tussenstop) zijn we vervolgens ook zonder problemen in Amsterdam aangekomen. Het was een fantastische, bijzondere week die we niet graag hadden willen missen.

Tot ziens.

Groetjes,

Lisette en Niels

Weer thuis!!

Afgelopen zaterdag was het dan zover, we zijn weer thuis!! En het ontvangst was fantastisch!

Grote domper was wel de file op de A2. Zoals jullie misschien gehoord hebben was er afgelopen zaterdag een file gecreëerd om een auto met ‘benzine dieven’ op te pakken. Dit is vervolgens helemaal mis gegaan, één persoon is triest genoeg hierbij overleden. Zo’n 20 mensen hadden ons op Schiphol willen verwelkomen, maar omdat ruim de helft (inclusief de ouders van Lisette) in de file stond en geen kant op konden waren ze niet in staat om op tijd op Schiphol te staan. Vooral voor Lisette en haar ouders was dit heel erg vervelend. Ze hebben totaal 5 uur in de file gestaan en het was makkelijker om vanaf New York naar Schiphol te reizen dan vanaf Brabant. Uiteindelijk hebben we iedereen bij de ouders van Niels in Alphen a/d Rijn gezien.

Ondanks deze tegenvaller waren we erg onder indruk van het ontvangst. Het ontvangst comité had met borden de volgende tekst gemaakt; dol bij dat jullie, Niels & Lisette weer terug zijn. Omdat een deel van de borden in file stonden konden ze de tekst pas in Alphen laten zien, maar het zag er fantastisch uit.

Omdat we op zowel de vlucht van New York naar Madrid als op de vlucht van Madrid naar Amsterdam nauwelijks geslapen hadden waren we erg gaar, maar na zo’n ontvangst vergaten we dat direct. Wow, wat een ontvangst!

We willen iedereen die bij het ontvangst betrokken was enorm bedanken!!

Tot ziens en we zullen over een maand de foto’s van Sri Lanka op de site zetten.

Groetjes,

Lisette en Niels

Bedankt!!

New York was grandioos. Het weer zat op één dag na erg mee en er is zo veel te zien, we hadden eigenlijk tijd te kort. Voor Lisette was het de eerste keer, Niels was al twee keer eerder in New York en ondanks dat vonden we het allebei fantastisch. De laatste keer dat Niels in de stad geweest was, was in 1999 en uiteraard is de stad in vergelijking met dat bezoek enorm veranderd.

Grootste verandering is uiteraard Ground Zero (plek waar de WTC torens gestaan hebben). Op deze plek hebben ze nu een herdenkingsplek gemaakt en dat maakte grote indruk. Op de plek waar 10 jaar geleden de torens stonden hebben ze nu twee grote ‘vijvers’ met watervallen gemaakt. Op de rand van de vijvers staan de namen van de slachtoffers. Ook hebben we het herdenkingsmuseum bezocht en dat was ook indrukwekkend, je leest en ziet er allerlei persoonlijke verhalen.

O.a. naar aanleiding van de aanvallen zijn er ook veel meer veiligheidsmaatregelen. De straat voor Wall street (beursgebouw) is bijvoorbeeld niet meer toegankelijk voor auto’s, in 1999 reden hier wel auto’s.Verder hebben we enorm van Central Park, Times Squire en de stad genoten.

Vrijdag is dan toch echt onze laatste dag aangebroken, aan het eind van de dag (NY tijd) vliegen we vanaf New York via Madrid naar Amsterdam. We hebben het al vaker gezegd en waarschijnlijk blijven we dit zeggen; we hebben een fantastische tijd gehad!! Het heeft alle verwachtingen ruim overtroffen en we zijn enorm blij en dankbaar dat we een dergelijke reis hebben mogen maken. We hebben fantastisch mooie landen mogen bezoeken en hebben interessante en aardige mensen mogen ontmoeten, de heeft onze reis enorm verrijkt.

Een andere verrijking was onze website. Waarschijnlijk zonder te weten hebben jullie een belangrijke bijdrage geleverd. Reizen is (vinden wij) enorm leuk, alleen wordt zo’n reis leuker als je je ervaringen met anderen kunt delen. Een reis krijgt daardoor een extra dimensie; je beleeft het als waren nog een keer. We zijn onderweg veel solo reizigers tegen gekomen en als deze een tijdje niet in een groep gereisd hebben (veel solo reizigers zoeken elkaar op) merk je dat ze graag hun verhaal willen delen en dat ze jouw verhaal willen horen. De website heeft zo’n zelfde werking gehad. We probeerden altijd de website bij te houden om onze ervaringen met jullie te delen en dan is natuurlijk niets leuker als mensen je verhalen en foto’s leuk vinden.

Ook werd het gedurende de reis een soort sport voor ons om van tevoren te bepalen welke foto is het meest populair zou zijn. Zoals jullie misschien gemerkt hebben kun je op de site zien hoe vaak een foto bekeken wordt. En voor het gemak zijn we er vanuit gegaan dat de best bekeken foto ook de meest populaire is. En jullie smaak is zeer lastig te voorspelen, we hadden het geen één keer goed.

En voor jullie bijdrage willen we jullie enorm bedanken!! Jullie hebben geen idee hoe zeer wij jullie reacties en klik gedrag in het algemeen op prijs gesteld hebben!

Zaterdag zijn we weer terug in Nederland en waarschijnlijk zullen we even moeten acclimatiseren. We vinden het erg lastig om te bepalen of we door de reis veranderd zijn, het land waar we in terug komen is zeker veranderd. Ook jullie hebben de afgelopen maanden niet stil gezeten.

Eén van de belangrijkste dingen die we tijdens onze reis geleerd hebben is dat het in de toekomst erg belangrijk wordt om samen te werken, elkaar te respecteren en dat we elkaar waar mogelijk moeten ondersteunen. De huidige crisis in Europa is daar waarschijnlijk een voorbeeld van, al hebben we in Azië en Zuid-Amerika ook gezien dat sommige landen onze steun (bijvoorbeeld in de vorm van kennis en geld) hard nodig hebben. Ze maken hier fouten die wij (Europa) ook gemaakt hebben en door samen te werken kun je ze helpen om beter met deze situaties om te gaan. Een goed voorbeeld is afvalverwerking en de manier waarop met rioolwater om gegaan moet worden. Kennis alleen zou zoveel goed doen.

De crisis in Europa geeft aan dat dit zeer lastige situaties zijn (in bijvoorbeeld Argentinië hebben we vergelijkbare situaties gezien, hier maken verschillende provincies elkaar het leven zuur), hopelijk zijn we in staat om dit in de toekomst te realiseren.

Genoeg politiek, we zijn bijna weer terug!!

Indien mogelijk hopen we jullie weer persoonlijk te zien en als jullie willen zullen we jullie met foto’s en verhalen overladen. Wees maar niet bang, alleen op verzoek.

Tot ziens.

Groetjes,

Lisette en Niels ©

P.s. Als jullie het leuk vinden kunnen we over ruim een maand onze foto’s van Sri Lanka op de site zetten. Ja, we hebben nog een toetje! Een goede vriend van ons, Bart (we hebben hem half december in India nog ontmoet), gaat over een maand met zijn vriendin trouwen en we zijn voor de bruiloft uitgenodigd. Ze gaan op een speciale locatie in Sri Lanka trouwen en als jullie het leuk vinden kunnen we onze foto’s op de site zetten. Laat het maar even weten.

Super laatste week in Canada

Onze laatste week in Canada was erg gezellig. We hebben de week bij Denise, Marco en Kayla doorgebracht en hebben alvast een beetje aan het echte/normale leven kunnen wennen.

Maandag was het gelijk feest. In Noord-Amerika wordt dan namelijk Thanksgiving gevierd en uiteraard doen Marco en Denise hier aan mee. Marco had een enorme kalkoen van 6 kilo klaar gemaakt en ondanks de omvang smaakte hij erg goed!

Zelf hadden we een lekker toetje gemaakt en dat viel ook erg goed in de smaak.

De rest van de week hebben we lekker aangerommeld. Na Thanksgiving hadden Lisette, Denise en Kayla twee enorme pompoenen uitgehold om er vervolgens leuke griezel figuurtjes in te snijden. Binnenkort (eind oktober) is het Halloween en dan gaat heel Canada lekker griezelen. Het is voornamelijk een kinderfeest al vinden volwassen het ook een erg leuk feest. In sommige binnensteden staan bijvoorbeeld grote spookhuizen en die worden voornamelijk door volwassen bezocht. Naast de pompoenen hebben we ook wat spookjes en heksjes met Kayla geknutseld; ze zijn helemaal klaar voor het feest!

Uiteraard hebben we ook lekker koekjes met Kayla gebakken. Sommige waren helaas niet zo succesvol, al vond Kayla dat niet zo heel erg. Ze vond het veel te gezellig dat we er waren.

Als klap op de vuurpijl zijn we zaterdagavond met de hele family uit eten geweest. Denise en Marco wisten nog een leuk hotel/restaurant in de buurt van Vernon. Het restaurant staat op een berg en daardoor hadden we een fantastisch uitzicht over het Okanagan meer, daarnaast was het eten ook erg lekker.

Zondag wilden we graag de zalm trek zien. In het najaar trekken de zalmen vanaf de Grote Oceaan naar de plaats waar ze zelf geboren zijn om er eitjes te leggen. Het is een groot spektakel om deze trek te zien. Eén keer in de vier jaar is er een grote trek, dit was vorig jaar en daarom moesten we het dit jaar met de kleine trek doen. Helaas hadden we pech, er was nog geen zalm te zien. Mogelijk begint de trek dit jaar later. Een verklaring kan de relatief lange winter van afgelopen jaar zijn. Hierdoor loopt de natuur vervolgens een paar weken achter. Wel was het heerlijk herfstweer en was het heerlijk om buiten te zijn.

Maandag gaan we door naar onze laatste bestemming, New York. Helaas moeten we Denise, Marco en Kayla dan weer gedag zeggen. We vonden het een heel speciaal bezoek, het was fantastisch om ze weer te zien en we komen hier graag weer terug. Ze hebben het hier erg goed voor elkaar!

Omdat we een nachtvlucht van Vancouver naar New York hebben komen we hier dinsdagochtend aan. In New York gaan we uiteraard de belangrijkste toeristen attracties bezoeken, al zullen we zeer waarschijnlijk ook wat nieuwe kleren gaan kopen. Op sommige dagen lopen we nog steeds in onze oude (en inmiddels zeer versleten) reis kleding rond en dat kan langzamerhand echt niet meer. Vrijdagmiddag gaan we New York weer verlaten en dan is het feest echt voorbij! Zaterdag aan het eind van de ochtend zullen we onze voetjes voor het eerst sinds 12 maanden weer op Nederlandse bodem zetten! Wow, wat is de reis snel gegaan!

We zullen proberen om aan het eind van deze week onze laatste foto’s op de site te zetten.

Tot dan.

Groetjes,

Lisette en Niels ©

Een heerlijke tijd in the Canadian Rockies.

Het duurde twee dagen voordat we bij Denise, Marco en Kayla aankwamen, maar het was fantastisch om hen weer te zien!!! De reis vanaf Costa Rica via Calgary was best vermoeiend en na een gezellige avond vielen we vrijdag snel als een blok in slaap. De zus van Lisette woont in het plaatsje Lumby (een klein plaatsje van zo’n 5.000 inwoners). Lumby ligt in de Okanagan vallei op ongeveer een half uur rijden van de grotere plaats Vernon.

Op zaterdag gaan we naar de gigantische lokale markt van Lumby; 8 kraampjes met streek producten. Wel leuk om dit te zien. Dergelijke kraampjes kom je veel in Canada tegen, ze vinden het belangrijk om lokale producten te gebruiken. De rest van de dag hebben we het rustig aan gedaan; voornamelijk in Vernon boodschappen gedaan.

Zondag was een heerlijke dag. Eerst zijn we naar een waterval gegaan en daarom zijn we op het Kalamalka Lake gaan varen. Denise en Marco hebben afgelopen zomer een mooie speedboot gekocht en dankzij het heerlijke weer was het super! Marco kan redelijk goed wake boarden en dat heeft hij dan een flink deel van de dag gedaan.

De volgende dag moest Marco weer gaan werken en daarom zijn we een dagje met Denise en Kayla op pad geweest. Eerst hebben we bij een Nederlandse kaasboer wat kaas gehaald, was heerlijk om weer echte kaas te eten! Ook erg aardige mensen. De familie heeft in Nederland in Zeeland gewoond en het was erg grappig om een Zeeuw Engels te horen praten, uiteraard spraken we Nederlands met hen. Vervolgens zijn we naar Sugar Lake gereden en hebben rond de Rainbow Falls (een waterval) gelopen. De eerste indrukken van British Columbia, de provincie waar ze wonen, is erg goed, het is een mooi gebied.

Dinsdag hebben we de familie weer verlaten en zijn we met de bus naar Vancouver gegaan, hier hebben we woensdag onze camper opgehaald. We blijven totaal een maand in Canada en van die maand zijn we ongeveer twee weken met de camper op pad en zijn we ongeveer twee weken bij de zus van Lisette.

Het is ongeveer 8 uur met de bus naar Vancouver en ’s middags hebben we in de stad een beetje rond gelopen. Wij vinden het een leukere stad dan Calgary al hebben we Calgary alleen vanuit een taxi en bus gezien. Wel is Vancouver zeker nog geen Buenos Aires. Erg aardig dus. Wat ons enorm opvalt is hoeveel Aziaten in Vancouver wonen. Je zou bijna denken dat je in Singapore of Hong Kong loopt. De bijnaam van Vancouver is niet voor niets; Hong Couver.

Als we woensdag de camper ophalen moet Lisette even slikken; ze vindt de camper enorm. We wisten dat we een grote camper besteld hadden (we hebben via een aanbieding geboekt en opvallend genoeg was de grotere variant de goedkoopste oplossing), maar als je een camper van ongeveer 9 meter voor je ziet is het toch wel anders. Lisette moet voornamelijk slikken omdat ze mogelijk de camper moet gaan besturen. Het rijbewijs van Niels is nog steeds gestolen, al hebben we wel via het thuisfront geregeld (nogmaals bedankt hiervoor!!) dat we een Engelse verklaring van de RDW hebben mogen ontvangen. Deze verklaring stelt dat Niels een officieel Nederlands rijbewijs heeft en dus de camper zou mogen besturen. Omdat we niet wisten of de verhuurorganisatie de verklaring zou accepteren, hield Lisette er serieus rekening mee dat ze onze ‘bus’ zou moeten besturen. Ze zou het doen, maar zag er absoluut niet naar uit. Ze vond hem veel te groot. Gelukkig accepteerden zowel de verhuurorganisatie als de verzekeraar de verklaring; Niels mocht rijden! Wel gaf de verhuurder aan dat de politie de verklaring mogelijk niet zou accepteren. Om te voorkomen dat we problemen met de arm der wet kregen was onze eerste stop het lokale politiebureau. De desbetreffende agent had niet eerder met een dergelijke situatie te maken gehad en wist eigenlijk niet wat hij met de situatie aan moest. Hij haalde Niels even door verschillende systemen en hij liet ons weten dat alles in orde leek, Niels werd in ieder geval niet door Interpol gezocht. Wel kon hij ons geen officiële verklaring geven. Al verwachtte hij niet dat een andere agent een andere mening zou hebben. Mocht dat wel het geval zijn mochten we deze agent bellen. Alle lichten op groen dus!

We zijn eerst langs de Amerikaanse grens naar het oosten gereden, onze eerste echte stop is het natuurgebied van Manning. De eerste camping is erg primitief, het heeft bijvoorbeeld geen toilet dat doorgespoeld kan worden (het heeft een gat in de grond, wel met een gewone toiletpot) en is er geen douche. Wel staan we prachtig in de bossen. Het is laag seizoen en dus ook erg rustig, we delen de ‘camping’ maar met een paar andere campers. Opvallend genoeg zijn we de enige buitenlanders, blijkbaar vinden ze het te primitief. Omdat de Canadezen complete huizen als campers meenemen (dit zijn pas echte bussen) vinden ze dit geen probleem. Ze gebruiken de douche en wc in hun camper. Onze camper heeft ook een douche en wc, maar omdat deze ruimte redelijk klein is en dat het veel energie kost om het water te verwarmen maken we hier geen gebruik van. We douchen vervolgens weer op campings die meer faciliteiten hebben, jammer genoeg zijn deze wel minder gezellig.

Donderdag zijn we naar de woestijn van Canada gereden. Ja…. Canada heeft een woestijn. Het is wel geen woestijn met heel veel zand en weinig leven zoals we bijvoorbeeld in het noorden van Chili gezien hebben, maar het is er wel erg droog. De woestijn ligt rondom de plaats Osoyoos, in het zuiden van de Okanagan Vallei. Opvallend genoeg is dit ook dé wijn- en fruitstreek van Canada. Door de velden flink met water te besproeiingen kunnen ze hier de gewassen telen. Uiteraard hebben we een wijntje geprobeerd; met name de witte wijnen zijn best goed. ’s Avonds hebben we in de officiële wijn hoofdstad van Canada geslapen; Oliver.

Voor het weekend hadden we met de Denise, Marco en Kayla afgesproken om bij Mabel lake te gaan kamperen. Mabel Lake is een meer in het noorden van de Okanagan Vallei, zo’n 200 km van Oliver. Onderweg zijn we nog bij twee wijngaarden gestopt, blijft toch leuk om hier even te stoppen en onbedoeld hebben we ook in de stad Kelowna voor het eerst sinds 12 maanden weer nieuwe kleren gekocht. Omdat we eigenlijk alleen op zoek naar een boek voor Niels waren was het onbedoeld, maar omdat een winkel uitverkoop had zijn we hier ook even gestopt. Voelt wel weer erg lekker om weer in nieuwe kleding rond te mogen lopen.

Het weekend bij Mabel Lake was een groot succes. Kayla vindt de camper super en ook het weer zat erg mee, vooral zaterdag was het ruim 30 graden. ’s Ochtends gaat Kayla eerst naar zwemles en ’s middags gaan we met de boot het meer op; heerlijke dag. ’s Avonds sluiten we de dag op z’n Canadees af; een barbecue!

Zondag is het iets minder weer en in de loop van de middag gaan we door naar Revelstoke. Revelstoke is voor ons het begin van de Rockie Mountains. Toen we bij de lokale VVV wat informatie op gingen halen en aan het einde onze bankrekeningen controleerden kwamen we er achter dat Canada qua automatisering erg achter loopt. De dames van de VVV waren erg van onze internet bankieren kastjes onder de indruk, ze hadden zo iets nog nooit gezien. We hadden van Denise al begrepen dat het bankstelsel erg verouderd is, men werkt bijvoorbeeld met grote schaal met cheques en internet bankieren is zeer beperkt beschikbaar. Hadden we niet verwacht.

De volgende dag hebben we lekker in het Mount Revelstoke National Park gewandeld. We zijn vanaf de top van de berg naar twee meren op een nabij gelegen berg gelopen. We hadden voornamelijk in het begin fantastisch uitzicht over de bergen en de bomen. Helaas begon het na ongeveer een uur licht te regenen en daarna begon het zelfs te sneeuwen. Het is duidelijk dat de winter niet lang op zich laat wachten. Gelukkig was het geen plak sneeuw en werd het pad niet spekglad. In zo’n 3 uur hebben we 15 km gewandeld en ondanks dat het niet hard gesneeuwd heeft, zijn we toch wel nat. Wel was het weer heerlijk om tussen de bergen te lopen.

Helaas hebben we dinsdag in het Glacier National Park nog meer pech met het weer. Als we ’s ochtends wakker worden hoost het, gelukkig wordt het later in de ochtend droog. Als het droog is willen we weer een wandeling gaan maken. Om wat informatie over de wandeling op te halen stoppen we nog even bij het vistior center van het park. Als we een ranger vertellen dat we een specifieke wandeling willen wandelen, adviseert hij ons om dit niet te doen. Op het pad zijn recentelijk beren gezien en ondanks dat de beren nog geen mensen aangevallen hebben, is er toch een risico. Op dit moment zijn de beren zich op de winterslaap aan het voorbereiden en daarom zijn ze driftig naar eten op zoek. Omdat we de beer geen Nederlandse biefstuk willen voorschotelen besluiten we om de wandeling niet te doen. We willen graag een beer zien, alleen dan wel vanaf een veilige afstand of vanaf de camper. Samen met de ranger kiezen we een andere wandeling uit, alleen is nu weer gaan hozen. Het weer zit te veel tegen en daarom rijden naar het plaatsje Golden door. We zullen in de komende jaren vast nog wel een keer de zus van Lisette gaan bezoeken en dan zullen we dit gebied opnieuw bezoeken.

Golden ligt vlakbij het Yoho National Park en gelukkig is het hier beter weer.Eén van de grootste attracties van Yoho National Park is Emeral Lake. Emeral lake is een mooi bergmeer en af en toe, als het windstil is, is het één grote spiegel. We lopen lekker een rondje om het meer. Vooral de weerspiegeling van de eerste sneeuw die op de bergen gevallen is is erg mooi.

’s Middags rijden we door naar Lake Louise. Dit is samen met de plaatsen Banff en Jasper de grootste toeristen attractie’s van de Canadese Rockies. En dat is helemaal terecht, het is een fantastisch gebied.

En we hebben ook geluk met het weer; donderdag en vrijdag is het heerlijk. Het wordt overdag warmer en misschien nog belangrijker er zijn nauwelijks wolken. Wel gaat het ’s nachts redelijk hard vriezen. Donderdag was het voornamelijk een top dag. We hebben toen een wandeling van 17 km in de buurt van Lake Louise gelopen. We liepen eerst langs het meer en zijn later de bergen in gegaan. Halverwege hadden we een fantastisch uitzicht over het meer en de bergen, super! Later die dag lopen we een tweede wandeling bij Moraine Lake gemaakt. Helaas konden we hier geen uitgebreide wandeling lopen, ook hier gooien beren roet in het eten. In plaats daarvan lopen we langs het meer. De bergen blijven spectaculair. Na weer een flink koude nacht rijden we de volgende dag door een ander mooi natuur gebied; de Kootenay’s.

In de Kootenay’s hadden we gepland om weer een flink stuk te gaan wandelen. De Kootenay’s liggen op zo’n anderhalf uur rijden van Lake Louise en omdat we zo’n 17 km willen wandelen vertrekken we op tijd. Onderweg stoppen we bij een mooie canyon en bij wat mooie uitkijkpunten. Het is erg leuk rijden. Ook komen we aardig wat dieren tegen. Eerst een enorme moose (een eland) met een jong, erg indrukwekkend, later nog wat hertjes en daarna nog een kudde berggeiten. Als we bij het begin van de wandeling aankomen staan er verschillende borden; ‘warning’ en ‘danger’. De borden hangen er omdat ook hier recentelijk beren op het pad zijn gezien. Het wordt ons niet verboden om te gaan wandelen, al krijgen we wel het advies om met minimaal 4 personen te gaan wandelen en om beer spray mee te nemen. Beer spray is een soort traangas wat je in de ogen van de beer spuit als deze je aanvalt. We zijn maar met z’n tweeën en omdat we geen beer spray hebben gaan we hier niet wandelen. Wel jammer, het gebied is erg mooi en het weer is nog steeds erg lekker. In plaats daarvan maken we een aantal kleine wandelingen en slaan op tijd ons kamp op bij het plaatsje Radium Hot Springs. ’s Avonds gaan we nog even barbecueën. Omdat we zelf geen bbq hebben doen we het Canadian style. Op bijna elke camping heb je op je plaats een vuurplaats en boven het vuur bereidt je je groenten en vlees. Gaat prima.

Vanaf Radium rijden we door naar Creston. Onderweg zien we prachtige herfstkleuren. Onderweg stoppen we nog even bij het plaatsje Cranbrook. Net zoals veel plaatsen in Canada heeft Cranbrook een historisch centrum. Grappig genoeg heeft het centrum in veel gevallen niet meer dan één gebouw van ongeveer 100 jaar oud. In Creston gaan we op zondag een stuk in een gebied lopen waar veel vogels komen. We zien veel ganzen die vanaf het noorden naar het zuiden aan het trekken zijn, weer een heerlijke dag.

Maandag zijn we naar het leuke plaatsje Nelson geweest. Dit is een hippie plaatsje en hierdoor hangt er een erg leuke sfeer, daarnaast heeft Nelson een leuk centrum.

Helaas werd het vanaf dinsdag weer slecht weer en daarom zijn we langzaam via Osoyoos terug naar Vancouver gereden, hier hebben we op donderdag de camper weer ingeleverd.

Dezelfde dag zijn we met de Greyhound (Canadees/Amerikaanse bus maatschappij) terug naar Vernon gereden waar Denise en Kayla op ons stonden te wachten.

We blijven zo’n anderhalve week bij de familie en op maandag 17 oktober gaan we weer met de bus naar Vancouver om dezelfde dag naar New York te vliegen.

De komende dagen gaan we langzaam aan het normale leven wennen. We gaan niet meer elke dag op pad om de omgeving te verkennen, in plaats daarvan gaan we bijvoorbeeld een dagje met Kayla (Denise en Marco moeten gewoon werken) zwemmen en Niels wil flink sollicitaties gaan versturen.

Maandag is nog wel een speciale dag, het is dan Thanksgiving in Canada (en ook in de V.S.). Dit is een familiefeest en Marco en Denise gaan een grote kalkoen voor ons klaar maken. Als tegenprestatie maken wij een lekker toetje. Wordt vast een leuke dag!

Tot dan.

Groetjes,

Lisette en Niels ©

Chao Costa Rica y gracias para todos!

De vorige keer hebben we de titel van ons verslag niet uitgelegd; Pura Vida. Pura Vida is de lijf spreuk van de Costa Ricanen (ze noemen zichzelf trouwens Tico´s) en het betekent iets als het rijke leven en zeggen het bijna op ieder moment. Iets moois gezien, je hebt een goede dag; ¡Pura Vida! Klinkt erg leuk.

Na een leuke ochtend bij de vulkaan Poas zijn we naar het noorden van Costa Rica gereden. Volgens onze reisgids zou dit een ´avontuurlijke´ rit worden. Dit omdat de wegen erg slecht zijn (de laatste 75 km is onverhard en daarnaast zijn er veel en diepe kuilen in de weg), maar voornamelijk omdat er geen bewegwijzering is. In onze reisgids stond de weg omgeschreven als ´ga bij de kerk rechtsaf, vervolgens bij de ananas plantage links en als de onverharde weg begint naar recht´. Opvallend genoeg werkte het perfect en zonder om te rijden kwamen we na vier en half uur rijden in de buurt van Boca Tapada. Zo´n tien kilometer ten noorden van dit plaatsje ligt de lodgeLaguna del Lagarta en we hadden bedacht om hier twee nachtjes te blijven slapen. Deze lodge ligt midden in de natuur en hier konden we veel vogels zien. Toen we het dorpje voorbij waren complimenteerden we ons zelf (Lisette in het bijzonder, ondanks de slechte wegen had ze perfect gereden) dat we dit avontuur goed doorstaan hadden. Helaas werden we 3 km voor de lodge teruggefloten. We kwamen een heuvel over en in de verte zagen we een graafmachine en wat andere werkvoertuigen. Wat was er gebeurd?; een brug lag er uit. Met grote boomstammen waren ze bezig om de brug opnieuw op te bouwen. Toen we aankwamen lagen er alleen twee stammen. Het was lasting genoeg om lopend over deze boomstammen naar de overkant te komen, laat staan met een auto. We zaten dus even vast! Het was zaterdagmiddag en de ´bouwput´ was de attractie van het dorp. Er was verder toch niets te doen. Het halve dorp was uitgelopen. Er stonden zo´n 30 mensen te kijken, het dorp is niet groot. Toen wij kwamen waren wij vervolgens de grootste attractie, iedereen was benieuwd wat we kwamen doen. We kregen direct verschillende adviezen; rond 19.00h (het was 17.00h) zouden we over de brug kunnen rijden tot bel de lodge maar en hopelijk kunnen ze iets voor je doen. Na een beetje ananas van iemand gekregen te hebben, kwam er iemand van de lodge aanlopen. De brug zou mogelijk morgen (zondag) klaar zijn en als we half uurtje zouden wachten konden we met onze tassen over de boomstammen lopen; vervolgens zouden zij ons naar de lodge brengen. Op datzelfde moment kwam er een bus met Britten aan die ook in de lodge zouden overnachten. Toen zij het voorstel hoorden zagen ze het niet zitten. Het waren vogelliefhebbers (hadden enorme lenzen en camera´s bij zich) op leeftijd en die zagen zichzelf al in het water vallen. Tot groot vermaak van de dorpsgenoten stelden hun gids voor om de Britten via de graafmachine over te brengen. De wegwerkers zagen dat niet zitten en een compromis werd gevonden door de Britten onder begeleiding van de wegwerkers over te laten steken; iedere Brit werd door twee wegwerkers begeleid. Iedereen blij. Uiteraard was zondag de brug nog niet gemaakt, pas maandagochtend was er een zeer geimproviseerde brug beschikbaar. Bij de foto´s kun je een foto van het hele gebeuren terugvinden.

Zondag hebben we eerst een bootritje over de Rio San Carlos gemaakt en onderweg hebben we voornamelijk krokodillen of kaaimannen gezien. Het zijn twee verschillende dieren, maar ze gebruiken de begrippen door elkaar. Verder zagen we ook een vis otter, helaas was hij te snel voor de camera.
Halverwege de trip kwamen we bij de grens met Nicaragua aan, de rivier loopt bij de grens in een andere river over en dat is de grens, en zijn even illegaal de grens overgegaan. Bij het laatste (of eerste) plaatsje Boca San Carlos hebben we even wat gedronken. In dit plaatsje wonen zo´n 40 mensen en het leven moet hier erg saai zijn. Er gebeurt niets en iedereen kent elkaar. Zou niets voor ons zijn.
In de middag hebben we een flink stuk door de jungle gelopen. Het was flink zweten, al hebben we veel gezien. O.a. veel giftige kikkers en een zeer giftige slang. Daarnaast weer een groep apen gezien. Bij het restaurant van de lodge hebben we vervolgens veel van de beloofde vogels gezien. Door trossen bananen aan bomen te hangen spelen ze een beetje vals en lokken ze veel vogels. Hierdoor zagen we de regenboog toecan (spectuculaire kleuren!) en andere mooie vogels.
Elke avond heeft het rondom de lodge enorm geonweerd, twee keer was er een blikseminslag direct in de buurt van de lodge. De tweede avond onweerde het van 17.30h tot en met 21.00h en het onweerde zo hard dat op een gegeven moment de stroom uitviel. Wel een erg leuk weekend.

Na de jungle zijn we maandag naar waarschijnlijk de bekendste vulkaan van Costa Rica, de Arenal, gereden. Deze vulkaan heeft de perfect konische vorm en staat verder bekend om het feit dat je er magma kunt zien. Helaas hebben wij pech, want de vulkaan is nog wel actief (er komt bijvoorbeeld nog rook uit de krater), maar niet actief genoeg. Ongeveer 5 jaar geleden kon je hier dagelijks een spectacel zien, helaas is dat elk jaar minder geworden en sinds een half jaar is er helemaal geen magma meer te zien. Wel kun je mooie foto´s van de vulkaan nemen en kun je hier leuk wandelen en dat hebben we dan ook gedaan. Daarnaast hadden we een leuke plekje om te overnachten. Een hostal met een fantastisch uitzicht op de vulkaan en het naast gelegen meer bood ons aan om in een tent te overnachten. Moeten er wel bij zeggen dat dat een erg luxe tent was, er stond bijvoorbeeld wel een groot vast bed in de tent.
‘s Ochtends werden we waker met de jungle geluiden, het gebrul van de brulaap was in het bijzonder fantastisch. We hebben deze aap al vaker tijdens onze reis gezien, maar elke keer is het weer bijzonder.

Later in de ochtend zijn we naar een ander bekende regio van Costa Rica gereden, de wolken bossen van Monteverde. De rit van Arenal naar Monteverde is erg mooi, het landschap doet zelfs een beetje Brits aan.
In de jaren tachtig van de vorige eeuw heeft National Geograpic het gebied uitgeroepen als beste plaats ter wereld om een bijzondere vogel te zien, de quetzal. Het gevolg is dat de regio door toeristen werd overladen. De wegen van en naar Monteverde zijn erg slecht, onverhard met heel veel kuilen, en het schijnt dat de bevolking de regering gevraagd heeft om de wegen niet te verbeteren. Ze vinden dat er nu al te veel toeristen komen en met perfecte wegen zal dat aantal alleen maar meer toenemen.
Wij moeten zelf ook even wennen, dit is ook voor ons de meest toeristische plaats van Costa Rica. We hebben eerder gemerkt dat dergelijke plaatsen niet de gezelligste plekken zijn. Het wolken bos (cloud forest in het Engels) is daarentegen erg mooi. Het heet cloud forest omdat de bossen op hoogte liggen (zo rond de 1.700 meter) en mede hierdoor ligt het bos vaak in de wolken. Veel planten en dieren krijgen hun water dan ook via de waterdruppeltjes in de wolken. Het is niet alleen goed voor de flora en fauna, het zorgt ook voor mooi plaatjes. Het zijn leuke bossen om een dag in te wandelen, hebben we dus ook gedaan. Die bijzondere vogel hebben we helaas niet gezien. Het park is erg groot en wordt door zoveel mensen bezocht dat de vogels het deel dat door toeristen wordt bezocht vermijden. Alleen wetenschappers en mensen van de natuur organisatie komen in deze delen en zien de vogel. Alleen toeristen met heel veel geluk zien de vogels. Wel hebben we een leuke tijd gehad. Het bos was mooi en naast de ingang van het park was er een kolibrie tuin. Hier worden de kolibries met suiker water gelokt en kun je ze van dichtbij bekijken. We hebben er tientallen gezien en als het goed is ook nog een paar mooi op de foto gekregen. ‘s Middags zijn we naar een ‘kikker huis’ gegaan. In Costa Rica leven tientallen verschillende soorten kikkers, maar omdat het voornamelijk nachtdieren zijn, zijn ze lastig te vinden. Veel natuurparken mag je ‘s nachts niet in. Op deze manier konden we ze goed zien.

Donderdag zijn we naar een veel minder bekend natuurgebied gegaan; Rio Celeste. Dit was een tip van een Duits meisje die we eerder waren tegen gekomen. Ook had ze ons een tip voor een hostel gegeven en dit was een fantastische tip. We zijn de enige gasten en we worden zeer hartelijk ontvangen. Een meisje van 20 neemt waar voor de eigenaar en ze is helemaal enthousiast over ‘haar’ omgeving. We moeten overal naar toe en omdat ze zelf gids is, wil ze graag zelf de omgeving laten zien. Daarnaast is ze een bird watcher, een vogel spotter, en wil ze ook graag verschillende vogels laten zien. Helemaal goed!
‘s Avonds hadden ze geregeld dat we op het land van een boer naar nachtdieren zouden kijken, helaas was het alleen lasting om bij de afgesproken plaats te komen. We slapen in het dorpje Bijagua en ondanks dat het dorpje erg klein is (het heeft maar 5.000 inwoners) vonden we de boer niet. We moesten rond 18.00h bij een kruising zijn, alleen was ons niet helemaal duidelijk welke kruising. Dit ging dus mis! Gelukkig hebben Jorge (eigenaar van het hostal) en Kim (goede vriendin van Jorge) een paar maanden geleden twee kleine vijvertjes op het hostal aangelegd en hier krioelt het ‘s nachts werkelijk van dieren. Hebben we toch nog wat nacht leven zien.

Vrijdag is het een super mooie dag (rond de 30 graden en op een paar wolkjes na een blauwe hemel) en gaan we samen met Kim en een vriendin van Kim, Lizzy uit Melbourne, op stap om Rio Celeste te bekijken. Kim komt hier in het hoogseizoen bijna dagelijks en kent het gebied dus erg goed. In het begin zien we een grote groep White face capuchin apen. De groep probeert ons te intimideren door met takken te gooien en te schreeuwen, erg grappig om te zien. Kim laat ons niet alleen de omgeving zien, ze heeft ook veel verstand van de bomen en planten. Uiteraard weet ze ook veel makkelijker dieren en insekten te vinden, erg handig. Hoogtepunt was een zeldzame toekan, de Yellow Eared Toecanet. Daarnaast zijn het erg gezellige meiden en hebben we een super dag. We lopen de hele dag in het park en onderweg stoppen we bij een warm water bron (we maken hier lekker even een dip) en later komen we nog een mooie waterval tegen. Echt een super dag!

Eigenlijk waren we van plan om de volgende dag (zaterdag) verder naar het Nationaal Park Rincon de la Vieja te rijden. In dit park ligt de Rincon vulkaan en omdat het park maar zo’n twee uur rijden vanaf Bijagua (het plaatsje vlakbij Rio Celeste) vandaan ligt is het hierdoor een prima dagtrip. Daarnaast blijven we gezellig bij onze nieuwe vrienden uit Bijagua en dat vinden we ook erg leuk.

We hadden weer veel geluk, de volgende dag hadden we weer super weer. Net zoals het gebied rondom Rio Celeste staan in het Nationaal Park Rincon de la Vieja een aantal vulkanen en deze keer komen we niet alleen voor de mooie bossen, maar ook voor de vulkanische activiteiten. Als we door de bossen lopen komen we verschillende bronnen met kokend water tegen en later ook nog borrelende modder, erg mooi al stinkt het dankzij de mineralen behoorlijk. Onderweg zien we nog een bijzondere vogel; de Blue Motmot. Helaas was hij te snel voor de camera.
Op de terugweg stopten we bij een mooie waterval. Wederom weer een heerlijke dag. 's Avonds gaan we gezellig met Kim en Jorge een hapje eten bij het beste restaurantje van het dorp, een pizzaria. In een dorp van 5.000 inwoners zijn er natuurlijk niet heel veel restaurantjes en ben je snel de beste, al is het eten bij dit restaurant erg lekker. Het blijft uniek dat we zo close met de eigenaren optrekken, hebben we niet eerder mee gemaakt. Het zijn zulke aardige mensen!

Zondag staan weer wederom vroeg op en gaan we met Kim en Jorge vogels kijken. Ze zijn beide fanatieke vogel spotters, hebben bijvoorbeeld goede verrekijkers en grote telescoop en ze willen ons graag wat bijzonder vogels laten. Helaas gaat het na ongeveer twee uur regenen en moeten we terug, al hebben we wel verschillende bijzondere vogels gezien.
En na een heerlijk ontbijt hebben Kim en Jorge weer iets unieks georganiseerd; de grootouders van Jorge hebben een kleine boerderij en hier mogen we even gaan kijken. Ondanks dat we weer eerder een Costa Ricaanse boerderij hebben gezien, is dit weer erg leuk en helemaal anders. Deze boerderij is een stuk kleiner en hier laat men de natuur lekker zijn gang gaan, de verschillende plantages lopen in elkaar over. Wel is ook hier het fruit weer heerlijk, we mogen weer verschillende dingen proeven. Jorge had bedacht dat we de koeien zouden melken, alleen blijkt dat de grootouders dit al gedaan hebben. Wel kunnen we de koeien en varkens voeren. Het is een organische boerderij en de dieren krijgen verschillende dingen te eten; van bananen en andere fruitschillen tot een vreemd soort gras. Waanzinnig!
Als we terug komen zijn er twee nieuwe gasten aangekomen, de eerste dagen hadden we de tent voor onszelf. Toevallig zijn het ook Nederlanders, Rob en Leon, aardige gasten en de rest van de zondag praten we wat met hen. Aan het eind van de middag heeft Kim een super idee: als we allemaal wat geld inleggen maken we (al doet Kim het meeste werk) met z'n allen een uitgebreide Costa Ricaanse lunch. Was echt heerlijk!
's Avonds gaat het feest verder en geeft Kim ons Salsa les. Lisette is een natuurtalent...?, Niels heeft helaas wat minder talent. Wel erg gelachen.

Voordat we de auto weer terug brengen gaan we maandag naar het Carare national park. Dit park staat bekend om zijn bijzondere vogels en ondanks dat we al veel vogels gezien hebben, hopen in de laatste dagen een bijzondere papagaai te zien; de Scarlet Macaw. Daarnaast ligt het park vlakbij San Jose en hierdoor hoeven we op woensdag niet zo lang te rijden, ook wel lekker.
Als we maandagmiddag bij een hotel in de buurt van het nationaal park aankomen hebben we direct geluk. In een paar bomen vlakbij het hotel zitten een stuk of tien Scarlet Macaws. Echt super om deze grote kleurrijke vogels van dichtbij te zien. Omdat we de vogels zo mooi gezien hebben en omdat we weinig andere vogels kunnen zien, besluiten om de volgende dag niet naar het nationaal park te gaan. Dit scheelt ons ook weer $20 aan entree geld, daarnaast is het helemaal niet vervelend om vanaf het zwembad vogels te kijken!

Net zoals de laatste dagen was Costa Rica echt fantastisch, we hebben een fantastische tijd gehad. Naast natuur hebben de mensen enorme indruk op ons gemaakt, ze zijn zo aardig! We zijn erg blij dat we een auto hebben gehuurd, zonder een auto hadden we niet zoveel van het land kunnen zien. Ook hier is het reizen met een bus erg lastig. We hebben veel mensen gesproken die uren in een bus hebben gezeten om een afstand van 50 km af te leggen.

Ondanks dat we Costa Rica niet graag verlaten kijken we wel erg uit naar onze volgende bestemming; Canada. De natuur in Canada zal weer fantastisch zijn, al kijken we meer naar de zus van Lisette en haar familie uit. Samen met haar vriend Marco en hun dochter Kayla wonen ze in de prachtige provincie British Colombia. We hebben ze ruim anderhalf jaar niet gezien en daarom kijken we er erg naar uit.
Om er te komen hebben we twee lange reisdagen. Donderdag vliegen we via Dallas naar Calgary en hier krijgen we waarschijnlijk weer met dezelfde procedures te maken als we in Miami ervaren hebben, gelukkig zijn we deze keer voorbereid. En vrijdag wordt weer een ouderwets dagje bussen. We vertrekken rond 8.00h vanuit Calgary en zijn rond 16.00h in Vernon.

Tot dan.

Groetjes,

Lisette en Niels ©

Pura Vida a Costa Rica!

Toen we vanaf Quito via Miami naar San Jose zijn gereisd hebben we niet de meest logisch weg genomen, wel was het voor ons de meest goedkope oplossing. De meeste vluchten die we nemen hebben we via één ticket (een wereldticket) geboekt en hierdoor zijn we afhankelijk van een samenwerkingsverband van luchtvaartmaatschappijen. In dit geval een samenwerkingsverband met o.a. British Airways en American Airlines en hierdoor konden we alleen via Miami in San Jose terecht komen.

Op zich niet zo´n groot probleem, alleen werden we een beetje door de bureaucratie van de V.S. overvallen. Omdat we in Miami van de ene internationale naar een andere internationale vlucht zouden overstappen hadden we verwacht dat we niet langs de douane hoefden. De Amerikaanse overheid denkt daar duidelijk anders over. Elke passagier, het maakt niet uit wat je volgende bestemming is, moet langs de douane. En iedereen die wel eens in de V.S. is geweest weet wat voor een circus je dan kunt verwachten. Gelukkig viel bij ons de rij voor douane enorm mee en waren we snel aan de buurt. Alleen om bij de douane te komen hebben we het halve vliegveld bekeken. De looproutes in Miami zijn verre van logisch, dan bedenk je weer hoe verwend we eigenlijk met Schiphol zijn. Nadat we toestemming hadden om Amerika binnen te komen moesten we onze bagage zelf aanbieden; de tassen worden niet direct in het volgende vliegtuig geladen. Na even op de tassen gewacht te hebben, was het uiteindelijk een gepuzzel om weer de weg terug naar de vertrek te vinden. Miami werkt op de meest essentiele momenten niet met borden, maar met gekleurde cirkels op de vloer en het is erg onduidelijk wanneer je welke kleuren moet volgen. Gevolg van dit hele verhaal was dat we 5 uur op de volgende vlucht moesten wachten. Als we direct konden overstappen was deze wachttijd tot een uur terug gebracht. Gelukkig heeft Miami wel een leuk shopping center en konden we ons prima vermaken. Rond middernacht lagen we vervolgens moe maar voldaan lekker in ons bedje in de Costa Ricaanse hoofdstad San Jose.

Donderdag (25 augustus) hebben we de stad een beetje verkend en de nodige zaken voor onze tijd in Costa Rica geregeld. De stad heeft helaas geen bijzonder centrum met mooie gebouwen of pleinen, wel hangt er een prettig sfeer. Het is dus geen stad waren je dagen rond kunt zwerven. Wel heeft een lokaal reisbureau ons erg goed gelopen. Allereerst gaan we komend weekend naar het Tortuguero nationaal park en we hebben vervolgens voor een leuke prijs een huurauto voor de laatste twee weken geregeld.
Net zoals in Ecuador zijn in sommige gebieden beperkt bussen beschikbaar en om te voorkomen dat we weer delen van het land niet kunnen zien hebben we toch een auto gehuurd. We hebben er zin in!

Het Tortuguero nationaal park is een tropisch regenwoud aan de Caribische kust in het noordoosten van Costa Rica. Het is alleen per boot bereikbaar en het bestaat uit een mooi strand met daarachter het regenwoud. Via verschillende kanalen is het regenwoud toegankelijk.
Als we vrijdag aan het begin van de middag aankomen moeten we aan de temperatuur wennen. In San Jose was het een aangename 25 graden, in het regenwoud is de temperatuur tot ruim boven de 30 graden gestegen. Daarnaast is de vochtigheid redelijk hoog. Flink zweten dus. Dergelijke omstandigheden hebben we voor het laatst op Borneo gehad en het is dus weer even wennen. Omdat we in het regenseizoen zitten (volgens het verkeersbureau het groene seizoen) valt er bijna elke dag een buitje en daardoor koelt het een beetje af.

Helaas viel de tour naar het Tortuguero nationaal park een beetje tegen. Dat wil zeggen de tour organisatie, het nationale park zeker niet, dit was fantastisch. We hadden een tour geboekt bij een eco lodge midden in het park en helaas waren het niet de natuurliefhebbers die we verwacht hadden. We zijn twee keer met een bootje en een keer te voet het park ingegaan en ondanks dat de gids niet zijn best deed (normaal gesproken vindt de gids juist de meeste dieren, helaas vond deze gids het belangrijker om grapjes te maken en op andere manieren zijn tip veilig te stellen) zagen we toch veel dieren. En daarbij ook dieren we die nog niet gezien hadden. We hebben twee slangen (waaronder de meest gifstigste, opvallend genoeg was dat de kleinste), veel grote spinnen,luiaards, hagedissen (waaronder de Jezus Christus hagedis, deze kan over water lopen), kaaimannen (een soort krokodil), giftige kikkers, apen, schildpadden en veel grote iguana’s gezien. En voor ons gevoel hadden dat er veel meer kunnen zijn als de gids zijn best een beetje deed. Toch jammer.

Wel hebben we iets bijzonders mee mogen maken. Op de stranden van het park nestelen in deze periode van het jaar veel zeeschildpadden en we hebben het van zeer dichtbij mee mogen maken. Rond een uur of acht gingen we met een gids (gelukkig een andere gids) het strand op en daar zagen we eerst een schildpad terug naar de zee gaan en later ook een schildpad eieren leggen. Een zeer bijzonder moment. Het dier legt zo’n 100 eieren en doet dat in een soort trance en daarom mag je dichtbij komen. Omdat de dieren nog steeds met uitsterven bedreigd worden ,wordt het hele proces door een natuur organisatie streng gecoordineerd. Je mag bijvoorbeeld helaas geen foto’s nemen, de schildpad niet aanraken en wordt er een speciale rode zaklantaarn gebruikt om het spectactakel te belichten. Ook toen de schildpad aan het einde uit haar trance komt, moesten we weg zijn. Om te voorkomen dat roofdieren het nest makkelijk vinden wordt het netjes door schildpad gecammoefleerd en als ze van iets of iemand schrikt doet ze dit niet en heeft ze voor niets de eieren gelegd. Vandaar dat de organisatie zeer streng is.

Wat onze gids wel goed kon is over het land vertellen. Hij komt zelf uit Italie, maar voelt zich inmiddels meer een Costa Ricaan. Voor een Italiaan zijn dat grote woorden. Hij wist bijvoorbeeld te vertellen dat het land ongeveer 4 miljoen inwoners heeft die het erg naar hun zin hebben. Ze betalen geen premies voor ziektekosten en onderwijs is verplicht en gratis. Daarnaast heeft iedereen elektriciteit en dat is ook nog bijna gratis, 95% van de energie wordt met waterkacht opgewekt, en schoon drink water (zelfs voor toeristen) is voor iedereen beschikbaar. Volgens de gids kunnen ze dit allemaal betalen omdat ze geen leger hebben. Omdat het land geen natuurlijke bronnen heeft, heeft het voor de rest weinig inkomsten. Klinkt allemaal erg mooi, al zijn we erg kritisch. Het zal ons niets verbazen als straks bekend wordt dat hier Griekse boekhouders hebben rond gelopen.

Zondagmiddag zijn we door de gids in het plaatsje Siquirres afgezet (hij stond raar te kijken dat hij geen tip kreeg) en vanaf dit plaatsje zijn we met de bus naar Cahuita gegaan. Dit is een badplaatsje aan de Caribische kust en hier willen we o.a. weer een mooi nationaal park gaan bekijken. In Cahuita blijven we deze keer bij Nederlanders slapen en dit zijn (h)eerlijke mensen. Hij (Koos) is een beetje simpel, maar heeft een goed hart en zij (Willeke, een echte Rotterdamse) is de zus van Carrie (o.a. van het radio programma Spijkers met Koppen). Zondagmiddag hebben we met hun even gebabbeld en dat was erg leuk.
Het nationaal park bij Cahuita is niet zo heel erg groot en mede daarom kun je hier zelfstandig een rondje van ongeveer 10 km lopen. Omdat de meeste dieren alleen 's ochtends actief zijn (overdag is het te warm) hebben dinsdagochtend dit rondje gelopen. Erg leuk en weer veel dieren gezien; van apen tot eekhoorns en wasbeertjes. Verder heeft Cahuita een heerlijk strand, hier hebben we dan ook verschillende keren op gelegen.

Woensdag hebben we onze huurauto opgehaald, een leuke kleine Suzuki Jimmy. Omdat het rijbewijs van Niels in de tas zat en dus ook gestolen is, rijdt Lisette de komende twee weken.
Onze eerste stop is een eco-lodge in het Chilamate regenwoud, dit ligt vlakbij de stad Sarapiqui zo'n 75 km ten noorden van de hoofdstad van San Jose. In deze regio liggen de bossen op particulier gebied en kun je er dus niet zo maar een bezoekje brengen. De lodge waar wij twee nachtjes blijven slapen heeft ook een groot stuk bos op hun land en wordt door een Canadeese en een Costa Ricaan gerund. Aardige mensen die ons veel over de omgeving kunnen vertellen.
De volgende ochtend staan we vroeg op en gaan we met een gids van de lodge een wandeling maken. We zien weer veel dieren, deze keer kunnen we prachtige foto's van de giftige kikkers nemen eerder was dat lastig, daarnaast weet de gids veel over de bomen en planten te vertellen. Op het einde kwam ernog sneleen gordeldier voorbij, wat een geluk, want dat zijn nachtdieren! 's Middags hebben we een enorm leuke tijd. Een tip van de lodge eigenaren was om een bezoekje aan een boerderij te brengen. Dit hebben we gedaan en dat was een groot succes. Rodolfo en zijn vrouw en zoon Andre stonden ons op te wachten. Omdat het lunchtijd was vroegen ze ons of we zin in eigen gekweekte Tilapia hadden. Ze hebben een paar vijvers waar ze de vissen kweken. In een paar netten hadden ze al een paar vissen gevangen en die gingen vervolgens direct de pan in.
Zelf mochten we het ook gaan proberen en helaas waren ze niet van onze vis kunsten onder de indruk. We hebben in één van de vijvers een uur zitten vissen en ondanks dat het vol met vis zat, hebben we allebei maar twee kleine visjes gevangen. Deze waren uiteraard te klein om nu al op te eten en daarom gingen ze terug de vijver in. Niels ving nog wel een grote, maar kon deze niet aan de kant brengen.

Na een heerlijke lunch zijn we een rondje over de boerderij gaan lopen. Naast zes kalfjes en twee varkens, telen ze hier voornamelijk ananas, mais en bonen. Verder kweekten ze ook nog sierplanten en dus ook de Tilapia's. En wat vooral leuk was, was hun enthousiasme. Zij spraken geen Engels en omdat wij beperkt Spaans spreken was het lastig communiceren. Wel begrepen we elkaar prima. Rodolfo liet bijvoorbeeld zien hoe de ananas oogsten, daarnaast plukten ze verschillende dingen (bijvoorbeeld sterappels, zoete limoenen en lyche´s) van de bomen en lieten ons dat vervolgens proeven. Super dag! We zouden maar een paar uur blijven, uiteindelijk bleven we de hele middag. Ze hebben ook twee bungalows en als we hier een keer terug komen blijven we bij deze mensen zeker een keer slapen. Mochten jullie naar Costa Rica gaan dan is dit zeker een aanrader.

Vrijdag hebben we Chilamate verlaten en zijn we voor het eerst de bergen in gegaan. Onze eerste bestemming in de bergen is de vulkaan Poas. Deze ligt op zo'n twee uur rijden van San Jose in de noordelijke hoogvlakte. De vulkaan ligt over het algemeen de hele dag in de wolken al heb je kans dat hij 's ochtends tussen 8.00h en 9.00h zichtbaar is. Om die reden zijn we hier vrijdag al naar toe gegaan. We hadden een super hostal met een fantastisch uitzicht over de centrale vallei waar o.a. San Jose in ligt. Helaas was hier vrijdagmiddag weinig van te zien, alles hing in de wolken. Zaterdagochtend hadden we meer geluk en konden we vanuit onze hotelkamer de vallei goed zien en later hadden we ook nog geluk en konden we de vulkaan mooi zien. Het weer kan hier snel veranderen, want een uur later zat de vulkaan alweer in de wolken. Hadden wij even geluk. In de buurt van de vulkaan is nog een ander kratermeer en hier hebben we lekker een uurtje gewandeld. Het meer en de vulkaan liggen op zo'n 2,600 meter hoogte en hierdoor is het lekker koel (zo'n 25 graden).

Zaterdagmiddag rijden we door richtig de grens met Nicaragua. Komend weekend gaan we hier de jungle in, hebben er erg veel zin in.

Groetjes,

Lisette en Niels ©

De enige plek ter wereld waar je een pinguin, een flamingo en een cactus in een foto kunt krijgen; de Galapagos

Voor de derde keer slapen we in het fijne hostel Colonial House in Quito, we worden weer warm door de eigenaresse ontvangen. Altijd leuk om zo ontvangen te worden. Zondagavond worden we ook weer door de Ecuadoriaanse gewoontes verrast; alle restaurants (inclusief fast food tenten) sluiten om 19.00h. Dit was precies de tijd dat wij iets wilden gaan eten. Gelukkig vinden we nog een internet café/restaurant. En als of het lot er mee speelt krijgen zij problemen in de keuken; ze hebben geen gas of het fornuis is kapot gegaan ofzo, we begrijpen de uitleg niet helemaal. Ze kunnen in ieder geval geen warme maaltijden aanbieden. Ze sturen ons aanvankelijk naar een dure tent, maar omdat wij daar geen zin in hebben denken we even met de kok mee; wat kan hij zonder gas nog maken? We komen uit bij twee prima salades en waarschijnlijk hebben wij ze daarmee nog aan een redelijke omzet geholpen. Toen het probleem met het gas ontstond stuurden ze iedereen weg en na onze 'brain wave' probeerden ze meer salades en broodjes te slijten. Ze waren blijkbaar zelf niet zo creatief.

Maandag moest onze grote shop dag worden. Voor onze trip naar de Galapagos eilanden wilden we graag weer een telelens hebben en daarnaast waren we naar opslagmogelijkheden voor de foto's op zoek. Zonder laptop moeten we de foto's op andere manieren opslaan. We hebben de hele dag gezocht, de lokale bevolking is een meester in het geven van verkeerde instructies en kan geen kaart lezen, en we waren alleen op het gebied van de opslag capaciteit succesvol; de telelens wilde niet lukken. In het hele land is er maar één lens te verkrijgen en deze ligt precies in de andere grote stad; Guayaguil. Ondanks dat men serieus overweegt om de lens per direct op een vliegtuig te zetten, komt de lens nooit op tijd in Quito aan. We gaan dus dinsdag zonder lens op pad, hopelijk zijn de dieren niet schuw en komen ze lekker dichtbij.
Op het brillen front krijgen we wel betere berichten. De opticien heeft vandaag contact gezocht met het hostel in Quito en als het goed is komt de bril dinsdag al in Quito aan. Omdat we 'ochtends vroeg al naar de Galapagos eilanden vliegen, komt het net te laat voor deze trip, maar omdat we in Quito terug keren hebben we daarna als het goed is wel een bril!!

Het vertrek op de luchthaven van Quito was erg rommelig. Het vliegveld is eigenlijk te klein voor het aantal passagiers dat het gebruikt en daarom werkt men op dit moment aan een nieuw vliegveld. Het had eigenlijk een jaar geleden al klaar moeten zijn, alleen is de oplevering vertraagd en wordt het nu pas over twee jaar opgeleverd.

Tijdens het inchecken hadden we gehoord dat onze vlucht 45 minuten vertraagd zou zijn, al was op de luchthaven zelf niets te beleven maar dat was uiteraard geen grote ramp. Wel werd het vervelend toen er om 8.30h (onze eigenlijke vertrektijd) een vlucht naar de Galapagos vertrok, maar met een ander vluchtnummer. Voor de zekerheid toch nog even gevraagd of het toch niet onze vlucht was en dat bleek toch het geval te zijn. In de cabine nog maar even gevraagd en toen DACHT een steward dat we wel mee konden, heerlijke situatie! Uiteindelijk bleek het toch onze vlucht te zijn (tijdens een tussenstop in Guaguijl wijzigde men het vluchtnummer weer naar ´ons´ vluchtnummer) en na 2 uur vliegen waren we op de Galapagos aangekomen. Toen we in Quito opstegen hadden we nog een prachtig uitzicht op de Cotopaxi vulkaan.

De Galapagos eilanden zijn eilanden die na vulkaanuitbarstingen zijn ontstaan en liggen op zo´n 1100 km uit de kust van Ecuador. Het is beroemd geworden dankzij de biodiversiteit, er komen veel diersoorten voor die je nergens anders kunt zien, en dat is uiteraard ook de reden dat wij er zijn. Charles Darwin, waarschijnlijk de beroemdste bezoeker, heeft na verschillende vogels, de Finch in het bijzonder, gezien te hebben de evolutie theorie ontwikkeld.

Met een relatief kleine boot (zo´n 25 meter lang) gaan we in een week tijd verschillende eilanden bezoeken. Omdat de eilandengroep erg groot is en we maar een deel kunnen zien hebben wij er voor gekozen om het noordwesten van de Galapagos te gaan bekijken.

Uiteraard delen we de boot met andere toeristen (totaal zijn we met 14 personen) en het is een erg leuk internationaal gezelschap. Twee Amerikanen, vier Nieuw-Zeelanders, een Ier een gezin uit Belgie (al komen ze niet oorspronkelijk uit Belgie), en een Italiaan. Een van de Amerikanen is een blinde, we vinden het erg knap dat hij ondanks dat hij niets kan zien toch naar de eilanden komt, en daarom is er een extra gids speciaal voor hem aanwezig. Deze gids is fantastisch! Net zoals de rest van de bemanning komt hij van de eilanden en kan er erg boeiend over vertellen. De boot is niet zo heel erg groot, maar wel erg prettig, daarnaast zijn de gidsen ook erg goed. Om de flora en fauna goed te kunnen zien moet je er vaak op uit en dat doen we gelukkig ook. Met kleine rubberbootjes gaan we aan land om de eilanden te bekijken. Gelukkig hebben we dat laatste gemiddeld twee keer per dag gedaan en hierdoor hebben we de eilanden (en de bewoners) fantastisch van dichtbij kunnen zien.

Het eerst half uur hebben we gelijk geluk, we zien niet ver van de boot een walvis met een jong. Wow!! En ook deze keer is het jong weer actief en springt het alle kanten op.

Als we de eerste keer op eiland Santa Cruz aan land gaan lopen we maar een klein stukje over het strand en toch zien we enorm veel dieren. Honderden gekleurde krabben (de Sally Lightfoot Crab), een grote Flamingo, marine iguana´s en heel veel verschillende vogels. Erg goed begin!

De tweede dag gaan op het eiland Genovesa (dit is een van de namen, alle eilanden hebben wel 5 namen en zo staat dit eiland ook bekend als Tower) doorbrengen. Op het eiland zijn verschillende vogelkolonienen te vinden en omdat het broedseizoen is hebben we geluk en zien we veel kleintjes. De gids had ons van tevoren gewaarschuwd dat we de eerste momenten op het eiland overdonderd zouden worden en hij had helemaal gelijk! We willen alle kanten op kijken en overal foto´s van nemen. Omdat de vogels nog nooit door mensen zijn lastig gevallen, zijn niet schuw en kunnen we zeer dichtbij komen. Veel vogels kunnen we hierdoor tot op minder dan een meter benaderen. Op het eiland zijn naast grote kolonies Nazca Boobies ook grote groepen Red foot Boobies te vinden. Dit zijn grote zeevogels, hun neef, de Blue Footed Boobie is dankzij zijn fel blauwe voeten de bekendste Boobie. Het woord Boobie is trouwens afgeleid van het Spaanse woord Bobo wat stom of dom betekent. Ze lopen inderdaad een beetje dom en kijken ook niet erg slim. Wel bijzonder vogels om te zien, zeker als ze een kleintje hebben.

Later in de ochtend gaan we een uurtje snorkelen en zien heel veel mooie vissen, jammer dat we geen onderwater camera hebben.

´s Middags lopen we een rondje op een ander deel van het eiland en zien de volgende vogels (weten helaas niet de Nederlandse namen):

• Nazca Boobies
• Red Footed Boobies
• Great Frigetbird (zal in het Nederlands de grote fergat vogel zijn)
• Swallow-tailed gull
• Yellow-crowned night Heron en de Great Blue Heron
• Short-eared owl (een uil soort die lasig te vinden is)
• Red-Billed Tropicbird (vogel met een prachtige lange staart)
• zelfs de duiven (de Galapagos duif) zijn hier bijzonder

´s Nachts zijn we naar het eiland Marchena in het noorden gevaren. Hier was de zee best ruig en daarom kunnen we ´s ochtends niet snorkelen. I.p.v. daarvan lopen we over het Playa Negra (het zwarte strand). Dankzij de lava is het strand zwart gekleurd, wel is het een fijn zand strand. Hier zien we kleine Marine Iguana´s en de bijzondere Galapagos Hawk. Als we terug op de boot zijn voelen we ons niet lekker, Niels in het bijzonder voelt zich niet zo lekker. Toch zeeziek. We doen het daarom in de middag rustig aan, al is er i.v.m. de ruige zee toch niet zo veel te doen.

De vierde dag begint in het noordelijkste puntje van het grootste eiland, Isabela. We gaan met de bootjes weer aan land en het begint gelijk goed; een Blue Footed Boobie staat ons aan de kant op te wachten. Even later zien we nog een Flightless Comerant (zeevogel die niet kan vliegen) en een Pinguin. Dit is de noordelijkste Pinguin soort ter wereld (de enige op het noordelijk halfrond) en omdat de wateren hier relatief koud zijn en het toch tropisch genoeg is, kun je hier een Pinguin en een Flamingo naast een cactus vinden. Waar vindt je dat ter wereld? In de buurt van een oude basis van het Amerikaanse leger zien we nog tientallen grote Marine Iguana´s. De Amerikanen hadden twee basissen op de eilanden, één dus hier in het noorden van Isabela (dit was een radarstation) en een klein vliegveldje op het eiland Baltra. Dit veld wordt nu als één van de twee luchthavens gebruikt, we zijn er zelf ook geland. Amerika gebruikte deze velden om in de Tweede Wereldoorlog het Panama kanaal beter in de gaten te kunnen houden. Ze waren erg bang dat de Japanners ook hier toe zouden slaan. Uiteraard is het een stukje geschiedenis van de eilanden (één van de weinige stukjes geschiedenis), alleen is het wel jammer dat je de resten nog duidelijk in de natuur terug kunt vinden.

Als we later gaan snorkelen, zwemmen we met een stuk of 5 grote (groene) zeeschildpadden. Wat gaaf is dat, wat een ochtend!
´s Middags varen we naar een andere plek op het eiland en nadat we de evenaar weer overgestoken zijn (een paar eilanden liggen op het noordelijk halfrond) komen we weer een stuk of 3 walvissen tegen. Dit keer een ander soort dan de vorige keer (de eerste keer waren het bultrug walvissen), nu zijn het Bryde´s walvissen. Deze zijn iets smaller, maar wel een stuk langer (ongeveer 20 meter lang). Super!

Onze volgende stop is een baai met tientallen zeeschildpadden en zeeleeuwen. Als we met een bootje rond varen zien we ook Sting Ray´s. Een soort Manta Ray´s maar dan een stuk kleiner. Wat een mooi plekje!
De dag sluiten we in stijl af: als de zon onder gaat komen we een groep Common Dolfins (een dolfijnen soort) tegen. Het zijn geen grote dolfijnen (ruim een meter lang) en springen sierlijk uit het water.

De volgende dag was ongelofelijk, we begonnen de dag op het eiland Fernandina. Tijdens de eerste ´landing´ (zo heet het als we met de bootjes aan land gaan) komen we duizenden Marina Igauan´s tegen. Omdat ze zelf zwart zijn en omdat ze op donker lava zitten, worden deze groepen ook wel ´levend lava´ genoemd. We stappen er bijna op. Verder zien we tientallen zeeleeuwen met kleintjes, we kunnen uren naar die kleintjes blijven kijken. Als we verder lopen zien we een paar Flightless Comerants die een paringsdans uitvoeren. Ze knikken sierlijk met hun kopjes naar elkaar. Super om te zien, zeker omdat ze helemaal niets van ons aantrekken, ook al staan we maar een paar meter bij ze vandaan. Nadat we over enorme lavavelden gelopen hebben komen we bij een viertal zeeschildpadden aan. Ze zijn lekker in één van de baaien aan het zwemmen.

Als we op de boot terug zijn gaan we kort daarna weer snorkelen. Op het land is de biodiversiteit fantastisch en onderwater is dat zeker ook het geval.

We zwemmen deze keer weer met enorme zeeeschildpadden en daarnaast komen er ook nog even een Pinguin en een zeeleeuw kijken. Het lijkt wel of in het Dolfinarium aan het zwemmen zijn. Wat heel bijzonder was is dat we een paar grazende Marine Iguana´s onder water zagen. Deze beesten leven van algen die onder water groeien en daarom gaan ze en paar keer naar zee om te eten; feitelijk dus om te grazen. Ook dit kun je alleen hier zien, waanzinnig!!

Na de lunch vertrekken we weer richting het eiland Isabela (Isabele en Fernandina liggen vlakbij elkaar). We zijn nog maar net vertrokken of we komen een groep Bottle Nose Dolfins tegen. Deze dolfijnen zijn erg groot (ruim 4 meter) en komen op veel plekken in de wereld voor. Vervlogens komen er twee Bryde´s walvissen langs en als klap op de vuurpijl zien we later een bultrug walvis. Dit keer een jong mannetje die flink springt. We zijn blij verrast als de gids er vervolgens voor zorgt dat we de walvis via de kleine rubberbootjes van dichtbij kunnen bekijken. De grote boot schrikt de walvis te veel af en kan daarom niet dichtbij komen. Vanaf de bootjes hebben we een fantastisch uitzicht! Als we op de boot terug komen zijn veel mensen van onze ´walvis´ foto´s onder de indruk. Vervolgens ontstaat er een soort ruilhandel; wij mogen van een aantal mensen hun onderwater foto´s en filmpjes kopieeren en zij kopieeren onze foto´s. Perfecte oplossing!

Op het eiland Isabela zien we het broertje van de Marine Iguana, de Land Iguana. Dit is ook een groot beest, maar is heel anders gekleurd; veel geel en rood. Waanzinnig! Daarnaast komen we ook voor het eerst de reuze schildpad tegen. Dit is zijn gigantische schildpadden die ruim 100 kg kunnen wegen. Wat een dag!!

Op dag 6 vertrekken we redelijk vroeg (rond 6.15h) om met de rubberbootjes een mangrove bos te gaan bekijken. We zijn nog steeds op Isabela alleen nu op een ander punt. Tussen de mangrove zien we weer veel dieren; Pinguins, Blue Footed Boobies, pelikanen, zeeleeuwen, schildpadden en Spotted eagly Rays (weer een soort Manta Ray maar dan kleiner en met witte stippen), Als we terug komen gaan we lekker ontbijten, alle maaltijden op de boot waren super! En tijdens het ontbijt is de boot verder gevaren, zodat wij na het ontbijt weer kunnen snorkelen. De voorafgaande keren dat we zijn gaan snorkelen was het water koud en deze keer was het nog kouder. Ondanks de kou genieten we weer enorm van de schilpadden, de vele vissen, Pinguins en zeeleeuwen.

Nadat we lekker gedouched hebben gaan we weer een lekker een stuk lopen, de boot is inmiddels naar een ander plek op Isabela gevaren. Hier zien we de grootste lavavelden; overal waar we kijken is lava te zien. Gelukkig ook veel dieren; twee Flamingo´s, een Pinguin, wat zeeleeuwen, krabben en twee pelikanen.

Na een nacht slecht geslapen te hebben, de boot voer de hele nacht van Isabela naar het eiland Floreana (ook wel bekend als Santa Maria) en door de motor en de bewegingen van de boot was het lastig om te slapen, gingen we ´s ochtends op het eiland lopen. Hier zagen we weer de reuze schildpad, wel was het deze keer in een soort park. Op het eiland waren de reuze schilpadden uitgestorven. In de 17e en 18e eeuw stond het dier op het menu van menig piratenschip. Deze schildenpadden kunnen een jaar zonder eten en drinken en hierdoor heeft een piraat altijd vers vlees zonder enige moeite. Omdat walvisvaarders dit idee kopieerden was het dier op dit eiland (op andere eilanden leeft het nog in het wild) snel uitgestorven. Via dit programma probeert de natuurorganisatie de schildpadden op het eiland te herintroduceren. Naast de schildpadden staat het eiland bekend als het eerste eiland dat door mensen bewoond werd. Op dit moment wonen er nog steeds mensen, zo´n 150 in totaal. Op andere eilanden, Santa Cruz bijvoorbeeld, wonen er meer, in totaal zo´n 20.000.

In de middag verplaatsen we ons voor de laatste keer, in 4 uur tijd voeren we naar het eiland Santa Cruz. Dit was een saaie trip, al kwamen er gelukkig twee Albatrossen langs. Deze vogels leven voornamelijk in het zuidoosten van de eilanden en daarom hadden we verwacht dat we ze niet zouden zien. Hadden wij even geluk!
Op Santa Cruz kwamen we aan in de grootste haven/stad van de eilanden, Puerto Ayora. ´s Avonds hebben we hier een rondje gelopen, het is een aardig stadje.
Helaas brak de volgende ochtend onze laatste ochtend op de eilanden aan. Op de weg naar het vliegveld waren er nog een aantal leuke dingen te zien en hier zijn we uiteraard even geweest. Het leukste was een bos waar reuze schildpadden leven. We hebben er zo´n een stuk of tien gezien. Weer erg leuk om deze dieren te zien, zeker in het wild!

De vlucht van de Galapagos naar Quito was niet zo spannend, gelukkig lag er wel een zonnebril op ons te wachten toen we in Quito aankwamen. Wow!!

Woensdag 24 augustus vliegen we via Miami naar San Jose (hoofdstad van Costa Rica). Hiermee komt wel een einde aan ons avontuur in Ecuador. Ondanks de beroving hebben we enorm van Ecuador genoten. Het land is erg veelzijdig, heeft over het algemeen erg aardige mensen en de natuur is bijzonder mooi. Aleen zouden we er voor kiezen om een auto te huren als we hier ooit terug komen. Ecuador is één van de landen waar we qua openbaar vervoer het meest beperkt waren. Via een huurauto kun je dit makkelijk ondervangen, wie weet....
Nu we Ecuador verlaten, verlaten we ook Zuid-Amerika. Zoals jullie mogelijk gemerkt hebben, hebben we er erg van genoten. Na de cultuur en het heerlijke eten in het Azie was Zuid-Amerika het continent van de fantastische natuur. Met name gebieden als Patagonie, de Andes en de Galapagos eilanden hebben grote indruk op ons gemaakt. Wat zijn die gebieden mooi! Jammer alleen dat het eten hier minder was (of we waren erg in Azie verwend). Daarom vinden we deze reis ook zo enorm leuk; een super combinatie van cultuur, natuur, mensen en heerlijik eten!! Omdat Nepal al deze factoren heeft, is dat eigenlijk nog steeds ons favoriete land. Misschien kan Costa Rica hier nog iets aan doen. We hebben er in ieider geval erg veel zin in.

Tot dan.

Groetjes,

Lisette en Niels ©