Toen we vanaf Quito via Miami naar San Jose zijn gereisd hebben we niet de meest logisch weg genomen, wel was het voor ons de meest goedkope oplossing. De meeste vluchten die we nemen hebben we via één ticket (een wereldticket) geboekt en hierdoor zijn we afhankelijk van een samenwerkingsverband van luchtvaartmaatschappijen. In dit geval een samenwerkingsverband met o.a. British Airways en American Airlines en hierdoor konden we alleen via Miami in San Jose terecht komen.

Op zich niet zo´n groot probleem, alleen werden we een beetje door de bureaucratie van de V.S. overvallen. Omdat we in Miami van de ene internationale naar een andere internationale vlucht zouden overstappen hadden we verwacht dat we niet langs de douane hoefden. De Amerikaanse overheid denkt daar duidelijk anders over. Elke passagier, het maakt niet uit wat je volgende bestemming is, moet langs de douane. En iedereen die wel eens in de V.S. is geweest weet wat voor een circus je dan kunt verwachten. Gelukkig viel bij ons de rij voor douane enorm mee en waren we snel aan de buurt. Alleen om bij de douane te komen hebben we het halve vliegveld bekeken. De looproutes in Miami zijn verre van logisch, dan bedenk je weer hoe verwend we eigenlijk met Schiphol zijn. Nadat we toestemming hadden om Amerika binnen te komen moesten we onze bagage zelf aanbieden; de tassen worden niet direct in het volgende vliegtuig geladen. Na even op de tassen gewacht te hebben, was het uiteindelijk een gepuzzel om weer de weg terug naar de vertrek te vinden. Miami werkt op de meest essentiele momenten niet met borden, maar met gekleurde cirkels op de vloer en het is erg onduidelijk wanneer je welke kleuren moet volgen. Gevolg van dit hele verhaal was dat we 5 uur op de volgende vlucht moesten wachten. Als we direct konden overstappen was deze wachttijd tot een uur terug gebracht. Gelukkig heeft Miami wel een leuk shopping center en konden we ons prima vermaken. Rond middernacht lagen we vervolgens moe maar voldaan lekker in ons bedje in de Costa Ricaanse hoofdstad San Jose.

Donderdag (25 augustus) hebben we de stad een beetje verkend en de nodige zaken voor onze tijd in Costa Rica geregeld. De stad heeft helaas geen bijzonder centrum met mooie gebouwen of pleinen, wel hangt er een prettig sfeer. Het is dus geen stad waren je dagen rond kunt zwerven. Wel heeft een lokaal reisbureau ons erg goed gelopen. Allereerst gaan we komend weekend naar het Tortuguero nationaal park en we hebben vervolgens voor een leuke prijs een huurauto voor de laatste twee weken geregeld.
Net zoals in Ecuador zijn in sommige gebieden beperkt bussen beschikbaar en om te voorkomen dat we weer delen van het land niet kunnen zien hebben we toch een auto gehuurd. We hebben er zin in!

Het Tortuguero nationaal park is een tropisch regenwoud aan de Caribische kust in het noordoosten van Costa Rica. Het is alleen per boot bereikbaar en het bestaat uit een mooi strand met daarachter het regenwoud. Via verschillende kanalen is het regenwoud toegankelijk.
Als we vrijdag aan het begin van de middag aankomen moeten we aan de temperatuur wennen. In San Jose was het een aangename 25 graden, in het regenwoud is de temperatuur tot ruim boven de 30 graden gestegen. Daarnaast is de vochtigheid redelijk hoog. Flink zweten dus. Dergelijke omstandigheden hebben we voor het laatst op Borneo gehad en het is dus weer even wennen. Omdat we in het regenseizoen zitten (volgens het verkeersbureau het groene seizoen) valt er bijna elke dag een buitje en daardoor koelt het een beetje af.

Helaas viel de tour naar het Tortuguero nationaal park een beetje tegen. Dat wil zeggen de tour organisatie, het nationale park zeker niet, dit was fantastisch. We hadden een tour geboekt bij een eco lodge midden in het park en helaas waren het niet de natuurliefhebbers die we verwacht hadden. We zijn twee keer met een bootje en een keer te voet het park ingegaan en ondanks dat de gids niet zijn best deed (normaal gesproken vindt de gids juist de meeste dieren, helaas vond deze gids het belangrijker om grapjes te maken en op andere manieren zijn tip veilig te stellen) zagen we toch veel dieren. En daarbij ook dieren we die nog niet gezien hadden. We hebben twee slangen (waaronder de meest gifstigste, opvallend genoeg was dat de kleinste), veel grote spinnen,luiaards, hagedissen (waaronder de Jezus Christus hagedis, deze kan over water lopen), kaaimannen (een soort krokodil), giftige kikkers, apen, schildpadden en veel grote iguana’s gezien. En voor ons gevoel hadden dat er veel meer kunnen zijn als de gids zijn best een beetje deed. Toch jammer.

Wel hebben we iets bijzonders mee mogen maken. Op de stranden van het park nestelen in deze periode van het jaar veel zeeschildpadden en we hebben het van zeer dichtbij mee mogen maken. Rond een uur of acht gingen we met een gids (gelukkig een andere gids) het strand op en daar zagen we eerst een schildpad terug naar de zee gaan en later ook een schildpad eieren leggen. Een zeer bijzonder moment. Het dier legt zo’n 100 eieren en doet dat in een soort trance en daarom mag je dichtbij komen. Omdat de dieren nog steeds met uitsterven bedreigd worden ,wordt het hele proces door een natuur organisatie streng gecoordineerd. Je mag bijvoorbeeld helaas geen foto’s nemen, de schildpad niet aanraken en wordt er een speciale rode zaklantaarn gebruikt om het spectactakel te belichten. Ook toen de schildpad aan het einde uit haar trance komt, moesten we weg zijn. Om te voorkomen dat roofdieren het nest makkelijk vinden wordt het netjes door schildpad gecammoefleerd en als ze van iets of iemand schrikt doet ze dit niet en heeft ze voor niets de eieren gelegd. Vandaar dat de organisatie zeer streng is.

Wat onze gids wel goed kon is over het land vertellen. Hij komt zelf uit Italie, maar voelt zich inmiddels meer een Costa Ricaan. Voor een Italiaan zijn dat grote woorden. Hij wist bijvoorbeeld te vertellen dat het land ongeveer 4 miljoen inwoners heeft die het erg naar hun zin hebben. Ze betalen geen premies voor ziektekosten en onderwijs is verplicht en gratis. Daarnaast heeft iedereen elektriciteit en dat is ook nog bijna gratis, 95% van de energie wordt met waterkacht opgewekt, en schoon drink water (zelfs voor toeristen) is voor iedereen beschikbaar. Volgens de gids kunnen ze dit allemaal betalen omdat ze geen leger hebben. Omdat het land geen natuurlijke bronnen heeft, heeft het voor de rest weinig inkomsten. Klinkt allemaal erg mooi, al zijn we erg kritisch. Het zal ons niets verbazen als straks bekend wordt dat hier Griekse boekhouders hebben rond gelopen.

Zondagmiddag zijn we door de gids in het plaatsje Siquirres afgezet (hij stond raar te kijken dat hij geen tip kreeg) en vanaf dit plaatsje zijn we met de bus naar Cahuita gegaan. Dit is een badplaatsje aan de Caribische kust en hier willen we o.a. weer een mooi nationaal park gaan bekijken. In Cahuita blijven we deze keer bij Nederlanders slapen en dit zijn (h)eerlijke mensen. Hij (Koos) is een beetje simpel, maar heeft een goed hart en zij (Willeke, een echte Rotterdamse) is de zus van Carrie (o.a. van het radio programma Spijkers met Koppen). Zondagmiddag hebben we met hun even gebabbeld en dat was erg leuk.
Het nationaal park bij Cahuita is niet zo heel erg groot en mede daarom kun je hier zelfstandig een rondje van ongeveer 10 km lopen. Omdat de meeste dieren alleen 's ochtends actief zijn (overdag is het te warm) hebben dinsdagochtend dit rondje gelopen. Erg leuk en weer veel dieren gezien; van apen tot eekhoorns en wasbeertjes. Verder heeft Cahuita een heerlijk strand, hier hebben we dan ook verschillende keren op gelegen.

Woensdag hebben we onze huurauto opgehaald, een leuke kleine Suzuki Jimmy. Omdat het rijbewijs van Niels in de tas zat en dus ook gestolen is, rijdt Lisette de komende twee weken.
Onze eerste stop is een eco-lodge in het Chilamate regenwoud, dit ligt vlakbij de stad Sarapiqui zo'n 75 km ten noorden van de hoofdstad van San Jose. In deze regio liggen de bossen op particulier gebied en kun je er dus niet zo maar een bezoekje brengen. De lodge waar wij twee nachtjes blijven slapen heeft ook een groot stuk bos op hun land en wordt door een Canadeese en een Costa Ricaan gerund. Aardige mensen die ons veel over de omgeving kunnen vertellen.
De volgende ochtend staan we vroeg op en gaan we met een gids van de lodge een wandeling maken. We zien weer veel dieren, deze keer kunnen we prachtige foto's van de giftige kikkers nemen eerder was dat lastig, daarnaast weet de gids veel over de bomen en planten te vertellen. Op het einde kwam ernog sneleen gordeldier voorbij, wat een geluk, want dat zijn nachtdieren! 's Middags hebben we een enorm leuke tijd. Een tip van de lodge eigenaren was om een bezoekje aan een boerderij te brengen. Dit hebben we gedaan en dat was een groot succes. Rodolfo en zijn vrouw en zoon Andre stonden ons op te wachten. Omdat het lunchtijd was vroegen ze ons of we zin in eigen gekweekte Tilapia hadden. Ze hebben een paar vijvers waar ze de vissen kweken. In een paar netten hadden ze al een paar vissen gevangen en die gingen vervolgens direct de pan in.
Zelf mochten we het ook gaan proberen en helaas waren ze niet van onze vis kunsten onder de indruk. We hebben in één van de vijvers een uur zitten vissen en ondanks dat het vol met vis zat, hebben we allebei maar twee kleine visjes gevangen. Deze waren uiteraard te klein om nu al op te eten en daarom gingen ze terug de vijver in. Niels ving nog wel een grote, maar kon deze niet aan de kant brengen.

Na een heerlijke lunch zijn we een rondje over de boerderij gaan lopen. Naast zes kalfjes en twee varkens, telen ze hier voornamelijk ananas, mais en bonen. Verder kweekten ze ook nog sierplanten en dus ook de Tilapia's. En wat vooral leuk was, was hun enthousiasme. Zij spraken geen Engels en omdat wij beperkt Spaans spreken was het lastig communiceren. Wel begrepen we elkaar prima. Rodolfo liet bijvoorbeeld zien hoe de ananas oogsten, daarnaast plukten ze verschillende dingen (bijvoorbeeld sterappels, zoete limoenen en lyche´s) van de bomen en lieten ons dat vervolgens proeven. Super dag! We zouden maar een paar uur blijven, uiteindelijk bleven we de hele middag. Ze hebben ook twee bungalows en als we hier een keer terug komen blijven we bij deze mensen zeker een keer slapen. Mochten jullie naar Costa Rica gaan dan is dit zeker een aanrader.

Vrijdag hebben we Chilamate verlaten en zijn we voor het eerst de bergen in gegaan. Onze eerste bestemming in de bergen is de vulkaan Poas. Deze ligt op zo'n twee uur rijden van San Jose in de noordelijke hoogvlakte. De vulkaan ligt over het algemeen de hele dag in de wolken al heb je kans dat hij 's ochtends tussen 8.00h en 9.00h zichtbaar is. Om die reden zijn we hier vrijdag al naar toe gegaan. We hadden een super hostal met een fantastisch uitzicht over de centrale vallei waar o.a. San Jose in ligt. Helaas was hier vrijdagmiddag weinig van te zien, alles hing in de wolken. Zaterdagochtend hadden we meer geluk en konden we vanuit onze hotelkamer de vallei goed zien en later hadden we ook nog geluk en konden we de vulkaan mooi zien. Het weer kan hier snel veranderen, want een uur later zat de vulkaan alweer in de wolken. Hadden wij even geluk. In de buurt van de vulkaan is nog een ander kratermeer en hier hebben we lekker een uurtje gewandeld. Het meer en de vulkaan liggen op zo'n 2,600 meter hoogte en hierdoor is het lekker koel (zo'n 25 graden).

Zaterdagmiddag rijden we door richtig de grens met Nicaragua. Komend weekend gaan we hier de jungle in, hebben er erg veel zin in.

Groetjes,

Lisette en Niels ©