We moeten onze woorden terug nemen dat de bussen in Ecuador niet op elkaar aansluiten. Als we op vrijdag van Puerto Lopez naar de Quilotoa loop reizen stappen we twee keer over en beide keren hebben we binnen 5 minuten de volgende aansluiting. Wel zorgt het openbaar vervoersysteem in Ecuador ervoor dat we onze plannen aan moeten passen; de gemiddelde snelheid is enorm laag. Dit komt voornamelijk omdat bussen alleen maar naar de volgende grote stad rijden en bijvoorbeeld niet andere steden in het land. Daarnaast stopt een bus overal om mensen in en uit te laten stapen, schiet echt niet op! De afstand tussen Puerto Lopez en Zumbahua is zo´n 200 km en toch doen we er ondanks de perfecte aansluitingen 12 uur over. Dit was eigenlijk niet onze bedoeling, maar dankzij de taalbarriere kwamen we toch pas om 19.30h in Zumbahua aan. We proberen zo veel mogelijk om voor het donker op onze eindbestemming aan te komen. Bij onze laatste overstap vroegen we aan de chauffeur hoe laat komt deze bus in Zumbahua aan en vervolgens zei hij 5 uur. Toen we om 18.00h nog niet in de buurt van Zumbahua waren, vroegen we het nog een keer en nu was de reactie over twee uur. Tijdens het overstappen bedoelde de chauffeur dus over 5 uur i.p.v. om 17.00h. Omdat we direct een hostel gevonden hadden was het deze keer geen probleem. De bussen reden trouwens door erg leuke gebieden. Ecuador is één van de grootste bananen producenten ter wereld en we reden daarom ook tijdens een groot deel van de dag langs plantages. Verder zagen we veel kleine dorpjes met voornamelijk stenen, maar ook veel houten huizen. Zo zie je weer dat Ecuador een arm land is.

Zaterdag begon goed, ´s ochtends was er een leuke echte autentieke markt. Geen toeristische markt zoals we in Otavalo gezien hebben. Vanuit de hele regio kwamen mensen naar het dorp om naast groente en fruit ook hele veestapels zoals varkens en lama´s te (ver)kopen.
Rond 10.00h (ons hotel stond aan het marktplein en we werden al vroeg door de marktlui ´gewekt´) hadden we de markt wel gezien en wilden we naar onze eindbestemming, Chugchilan, door reizen. De Quilotoa loop begint in Zumbahua, al reizen de meeste mensen door naar andere plaatsjes in de `loop´. Wij dus ook.
En ondanks dat dit busritje nog geen anderhalf uur zou duren, was het een lastige onderneming. Het dorp Zumbahua heeft geen centraal busstation of haltes. Om toch op de juiste plaats te kunnen wachten vroegen we het aan zo´n 10 mensen en opvallend genoeg kregen we evenveel verschillende antwoorden. Volgens sommige mensen vertrok er uberhaupt geen bus of pas aan het eind van de dag. Dit waren voornamelijk taxi chauffeurs die een commerieel belang hadden. Vervolgens kregen we antwoorden dat er tussen 11.00h en 16.00h een keer een bus zou gaan. Vaak waren dit mensen die eigenlijk geen idee hadden en uit beleefdheid maar iets zeiden. Gelukkig waren er ook mensen (al duurde het even voordat we dat in de gaten hadden) die het wel wisten en uiteindelijk stonden we op de juiste plek op de bus te wachten.

Na een hobbelige anderhalf uur ( de weg in de` loop´ is voornamelijk onverhard) kwamen we in Chugchilan aan. En waarom ga je eigenlijk naar dit gebied? Ecuador is grofweg te verdelen in vier regio´s: het amazone gebied, de Andes, de kust en de Galapagos eilanden. De `loop´ is een onderdeel van het Andes gebied, om precies tezijn van de centrale hoogvlakte. Ondanks dat er mooie bergen zijn komen de meeste mensen voor het kratermeer; het Quilotoa meer. Zaterdagmiddag hebben we lekker in de omgeving van het dorpje rond gelopen. We wilden eigenlijk naar een kaasfabriekje lopen, maar omdat het veel verder van Chugchilan lag dan gedacht (volgens de eigenaar van het hostel zou het drie uur heen en weer zijn, uiteindelijk bleek dat zes uur te zijn) zijn we er niet gekomen.

De volgende ochtend hebben we het meer bezocht. Omdat er nauwelijks bussen rijden en wij geen (huur) auto hebben, was dat aanvankelijk best lastig. Chugchilian ligt op zo´n uur rijden of vier uur lopen van het meer. Gelukkig ontmoeten we de avond ervoor twee Canadese meiden die voor de Canadese ambassade in Quito werken. Ze waren een weekendje weg en boden aan om ons de volgende dag naar het meer te brengen. Ideale oplossing, daarnaast waren het nog erg gezellige meiden.
Het meer was indrukwekkend. Je begint bij een nauwe opening en na ongeveer 20 meter zie je ineens het meer; echt super. We hebben hier zo´n twee uur rond gewandeld en zijn toen weer terug naar het dorp gegaan. Het was even wachten, maar na twee uur was er dan ook nog een bus.
´s Avonds werden we door de wetten van Ecuador verrast. De president heeft onlangs besloten dat er op zondagmiddag na 16.00h geen alcohol verkocht of geschonken mag worden, ook niet in hotels of restaurants. Waarschijnlijk lusten de Ecuadorianen hem te graag. Gelukkig had Niels de dag ervoor nog een pilsje gekocht en konden we toch lekker op een fantastisch weekend proosten.

Omdat we dankzij de langzame bussen in tijdnood raken hebben we Chugchilian een dag eerder verlaten dan we van tevoren bedacht hadden. Vervolgens merkten we weer dat we hier in een uithoek zaten; op maandag reden er maar drie bussen. Eén om 3.00h, de volgende om 4.00h en de laatste om 13.00h. Omdat we naar de zuidelijke stad Cuenca wilden gaan en dit zeker tien uur rijden zou zijn, kozen we ondanks het tijdstip voor de bus van 4.00h (in de ochtend/nacht dus). Zonder problemen kwamen in Latacunga aan en vervolgens pakten we weer met een perfecte aansluiting de bus naar Ambato.
Op het busstation van Ambato werd één van onze nachtmerries werkelijkheid. Terwijl Niels kaartjes voor de bus naar Cuenca kocht en Lisette op de tassen pasten, is één van onze tassen gejat. Waarschijnlijk was het de bekende truc; Lisette werd door een vrouw aangesproken en iemand anders pakte tegelijkertijd de tas. In de tas zaten o.a. de laptop, de brillen van Niels, zijn rijbewijs en onze digitale boeken, harder konden ze ons niet raken! Toen we het ontdekten was de klap enorm; we voelden ons enorm gepakt; je gelooft het eigenlijk niet. Tijdens onze hele reis zijn we zo voorzichtig geweest en in één moment wordt er toch misbruik van je gemaakt. Gelukkig was er politie op het busstation aanwezig en deze stelden direct een ´onderzoek´ in. Helaas stelde dat weinig voor en zat er niets anders op dan een officieel politie rapport op te maken. Na uren gewacht te hebben en na verschillende bureau´s van binnen gezien te hebben, was er dan uiteindelijk een rapport. Geen enkele agent sprak Engels en met handen en voetenwerk én met telefonische hulp van hostel eigenaar waar we eerder geslapen hebben, kwamen we er toch uit. We hebben het niet goed begrepen, maar waarschijnlijk wordt een politie rapport voornamelijk intern bij de politie gebruikt en krijgt het ´slachtoffer´ normaal geen kopie. Het koste ons erg veel moeite om duidelijk te maken,dat we dit toch wilden. Helaas bevatte het rapport ondanks dat we zaken heel duidelijk gespeld hadden veel schrijffouten; een laptop werd bijvoorbeeld een lapton.
Het was inmiddels te laat om naar Cuenca te gaan en daarom hebben we ons reisschema omgedraaid. We zijn nu eerst naar de plaats Riobamba, vlakbij de hoogste berg van Ecuador de vulkaan Chimborazo gegaan en gaan daarna naar Cuenca.
In Riobamba hebben we ´s avonds direct contact met de verzekeraar en de ambassade opgenomen, verder was het een beetje de scherven bij elkaar vegen. Een laptop hoort misschien niet tot de standaard reisuitrusting, maar de afgelopen maanden hebben er zo veel plezier van gehad. Het was bijvoorbeeld enorm makkelijk om met vrienden en familie te Skypen, daarnaast werkten we zeer frequent onze foto´s bij en schreven we dit verslag. Nu mis je dit enorm. Het bovenstaande stukje (voor de beroving) hadden we bijvoorbeeld al eerder geschreven en nu schrijven we het in een internet cafe nog een keer. Ondanks dat internet cafe´s vaak de meest ongezellige plaatsen zijn gaan we hier de komende weken veel tijd door brengen. Mogelijk zullen de verhalen noodzakelijkerwijs iets korter en minder diepgaand worden, we proberen het te voorkomen.
Verder gaat het om de kleine dingen. De afgelopen maanden hebben we nauwelijk souveniers gekocht (hebben geen ruimte!) en om toch iets van een land mee te nemen, kochten we in ieder land een vlaggetje en deze naaiden we vervolgens op onze tas, dé tas. Dit zag er niet alleen erg leuk uit, je maakten via de tas en de vlaggetjes snel contact met andere mensen. Ze waren dan erg benieuwd wat onze ervaringen waren. We hadden inmiddels de hele collectie t/m Ecuador compleet en misten alleen nog de laatste drie landen. Dit zijn we nu kwijt en het zal onmogelijk zijn om het nu nog te herstellen. Ondanks de klap zijn we wel enorm blij dat het zo gegaan is. We zijn gezond, we kunnen verder reizen (paspoorten hebben we bijvoorbeeld nog) en het is niet met geweld of iets dergelijks gepaard gegaan. Verder zijn we enorm blij met alle mailtjes van vrienden en familie, dat was een enorm steun. Dank hiervoor, jullie hebben geen idee hoeveel deze mailtjes voor ons betekenden!!!
Omdat we altijd scherp zijn en waren zullen we in ons gedrag weinig veranderen. Wel zullen we ons uiteraard enorm asociaal opstellen en met niemand meer een gesprek aangaan!!
Dinsdag werden we nog met een kater wakker, al is het wel het begin van het herstel. Ons eerste succes was het kopen van een nieuwe zonnebril op sterkte voor Niels. We hadden niet verwacht dat we zo snel een nieuwe zonnebril konden regelen, maar als het goed is krijgt Niels donderdag zijn nieuwe bril tegen een zeer redelijke prijs. Uiteraard is het geen super model, maar dat geeft niet! Verder hebben we geregeld dat we woensdag de vulkaan Chimbarazo (ruim 6.300 meter hoog) gaan beklimmen en met de fiets afdalen, na al dat geregel kunnen we zo iets erg goed gebruiken. Wees maar niet bang het wordt geen Alpen etape uit de Tour, het gaat voornamelijk om de afdaling.

De vulkaan is de hoogste berg van Ecuador en volgens sommige ook de hoogste berg ter wereld. Hoe kan dat? Ondanks dat hij ruim 2 km kleiner is dan Mount Everest, staat deze vulkaan verder van het midden van de aarde af omdat hij dichter bij de evenaar ligt en is hij eigenlijk ruim 2 km hoger. Omdat de lijn van de evenaar naar het midden van de aarde langer is dan de lijn van de Mount Evererst naar het midden van de aarde, vinden sommige mensen dat hij hoger is. Zelf vinden we dit een beetje valsspelen, hij is hoog maar zeker niet de hoogste.
Naast hoog is hij ook mooi om te zien. De vulkaan is duizenden jaren voor het laatst uitgebarsten en slaapt sindsdien. In Ecuador zijn er veel vulkanen, maar twee vulkanen (deze en de Cotopaxi) zijn de bekendste. De Cotopaxi heeft de perfecte konische vorm (vergelijkbaar met de vulkanen die we in Chili en Bolivia hebben gezien) en is daarom erg populair bij toeristen. Omdat je leuk bij de Chimbarazo kan fietsen hebben wij voor deze gekozen, al hebben we de Cotopaxi wel vanuit de bus gezien.
Woensdag begon de dag erg bewolkt en het regende een klein beetje en we waren bang dat de hele dag in het water zou vallen. Toen we in de buurt van de top kwamen viel dit enorm mee, we zagen de blauwe lucht weer. De wolken zaten aan, de voor ons, goede kant van de berg. Vanuit het eerste basiskamp zijn we 200 meter naar het tweede kamp geklommen. Omdat er een enorme harde wind stond viel dit niet mee. Daarnaast klommen we vanaf 4.800 meter naar 5.000 meter en door het gebrek aan zuurstof is lopen op deze hoogte altijd pittig. Omdat de top inmiddels helemaal vrij van wolken was gekomen, was het uitzicht spectaculair. Mooie beloning voor het harde werk!
Na het klimmen was het tijd om te fietsen. Om te voorkomen dat we het koud kregen, kregen we goede handschoenen en een bivakmuts. Uiteraard voor de veiligheid een goede helm en knie- en elleboogbeschermers. We waren er helemaal klaar voor. Het eerste deel was over een onverharde weg en dat was best lastig. Daarnaast namen we tijd om lekker rond te kijken.
Toen we de verharde weg opdraaiden werden we door de wind verrast. Ondanks dat we gingen afdalen, moesten we eerst vals plat omhoog met een orkaan wind tegen. Dat was even pittig, later werd het een heerlijke afdaling.

Donderdagochtend begint de dag erg goed, de zon schijnt en de verzekeraar heeft onze claim voorlopig geaccepteerd (moeten nog wel wat facturen overleggen) en daar zijn we uiteraard erg blij mee. Zoals we vaker in Zuid-Amerika gezien hebben zijn afspraken niet altijd 100% betrouwbaar, zo ook met Niels zijn nieuwe bril. We hadden afgesproken om de bril om 11.00h op te halen en jullie voelen het mogelijk al aan, geen bril. Volgens de medewerkster is hij er wel om 12.00h anders zeker wel om 12.30h. Omdat onze bus naar Cuenca om 13.00h vertrekt, past dit net. Om 12.00h zijn we terug bij de opticien en nog geen probleem. Zenuwachtig bellen ze verschillende mensen, zonder resultaat. We verlaten Riobamba zonder bril. Omdat we een aantal dagen in Cuenca blijven sturen ze de bril vervolgens door naar ons hostel in Cuenca. Dit is een hele soap geworden, we zullen dit verhaal later vervolgen.

De rit van Riobamba naar Cuenca duurt ongeveer 6 uur en is prachtig. Cuenca ligt in de zuidelijke hoogvlakte en onderweg zien we prachtige bergen en valleien. We genieten enorm. Zonder problemen komen we rond 19.00h in Cuenca aan en gaan we per taxi naar het hostel. En waarom zijn we in Cuenca? Cuenca is de derde stad van Ecuador en het heeft een prachtig historisch centrum, het staat zelfs op de wereld erfgoed lijst van Unesco. Daarnaast is er een Inca ruine in de buurt en verder is er een mooi nationaal park. Genoeg voor een paar mooie dagen. Vrijdag willen we naar de ruine en als we donderdagavond ons nog even goed inlezen vragen we ons af of we er eigenlijk wel naar toe willen. Het hostel heeft een uitgebreide gids over Ecuador (wij hebben alleen een algemene gids over heel Ecuador) en in dat boek zien we een paar plaatjes en dat valt erg tegen. Uiteraard wisten we dat het geen Machu Picchu zou zijn, maar omdat het de belangrijkste Inca plek in Ecuador is hadden we iets meer verwacht. En ondanks dat het maar 50 km van Cuenca ligt moeten we wel 4 uur (heen en weer) in de bus zitten. We besluiten daarom om vrijdag lekker te gebruiken om de stad te bekijken, daarnaast regelen we dat we zaterdag naar het nationaal park kunnen.
Bij de organisatie die ons zaterdag naar het nationaal park brengt komen we er tot onze schrik achter dat er twee hostels met exact dezelfde naam zijn. In Riobamba hadden we een telefonische reservering gemaakt bij hostel El Capitolio en blijkt er nog een ander hostel met dezelfde naam te zijn. En laten we nu met de opticien afgesproken hebben dat ze de bril naar hostel El Capitolio sturen. Om te voorkomen dat we zaterdag bij het verkeerde hostel wachten en de opticien allerlei verwijten gaan maken, checken vrijdag hoe het nu precies zit. We komen er achter dat de taxi chauffeur ons bij het verkeerde hostel heeft afgezet en dat de bril als het goed is bij het andere hostel wordt gebracht. Dit soort praktijken hebben we eerder in Azie gezien (men kopieert de succesvolle tent door dezelfde naam aan te nemen) en hadden dit nog niet in Zuid-Amerika gezien. Verder stond het hostel ook verkeerd in onze gids; telefoonnummer klopt en het adres van het andere hostel stond vermeld. Erg handig! Gelukkig is de eigenarese van het correcte hostel erg aardig en wil ons graag helpen, alleen is het vandaag een feestdag is (kan er ook wel bij)en kan ze niet checken of het pakketje onderweg is. We spreken af dat we zaterdag na onze trip terug komen om te zien of er een pakje is. Mocht dit het geval zijn komt het maandag aan en omdat we dan al weer in Quito zijn zal het weer doorgestuurd worden, wordt vervolgd.

Zaterdag hebben we een erg leuke tijd in het Cajas Nationaal park. Dit is een park met ruim 200 meren die op ruim 4.000 meter liggen. Gelukkig hadden we heerlijk weer, af en toe een wolkje en een heerlijke temperatuur (20 a 25 graden). Hopelijk komt het gevoel via de fotos een beetje over. We hebben hier twee keer een stuk gewandeld en dat was echt leuk.
Helaas nog geen nieuws op het brillen gebied. Het hostel is even met siesta of iets dergelijks, we kunnen er in ieder geval niet in. We houden jullie op de hoogte...
Mede dankzij de beroving, maar voornamelijk omdat het vervoer per bus erg langzaam is hebben we geen tijd over voor het Amazone gebied, hier houdt voorlopig ons avontuur op het vaste land van Ecuador op.

Omdat we maandag in Quito flink willen gaan shoppen, we willen o.a. de telelens gaan vervangen, gaan we daarom zondag met de bus naar Quito. Als het goed is komen we hier aan het eind van de middag aan. Dinsdag begint ons grote avontuur op de Galapagos eilanden. We blijven hier een weekje en kijken er erg naar uit. Als we terug komen slapen we nog een nachtje in Quito en de volgende dag (24 augustus) gaan we Zuid-Amerika verlaten en vliegen we via Miami naar San Jose in Costa Rica.

Tot dan.

Groetjes,

Lisette en Niels ©