Toen we van Salvador naar Sao Paulo vlogen konden we weer de verschillen tussen de sloppenwijken en de rest van de stad goed zien. We landen rond 18.30h in Sao Paulo en inmiddels was het donker geworden en vanuit de lucht kon je mooi zien dat het centrum en de rest van de stad mooi verlicht waren, terwijl het in het sloppenwijken compleet donker was.

De vlucht van Sao Paulo volgde grappig genoeg dezelfde route als wij hadden gedaan om in Brazilië te komen, uiteraard dan wel in tegengestelde richting. Vanuit Sao Paulo vlogen we over de Pantanal naar La Paz in Bolivia en via het Titicaca meer kwamen we Peru binnen. We hadden ook nog prachtig zicht op de Andes.

Quito verraste ons op een leuke manier; het is een erg prettige stad. We herkennen veel uit Cusco, La Paz en Sucre. Omdat de hoofdstad op zo’n 2.900 meter ligt hadden we verwacht dat we mogelijk aan de hoogte moesten wennen, maar waarschijnlijk zijn we een beetje getraind want we hebben nergens last van. Ecuador wordt als één van de veiligste landen van Zuid-Amerika beschouwd en dat is uiteraard ook wel prettig. Wel zitten we nog in het Braziliaanse ritme; als we pinnen kijken we nerveus om ons heen.

Omdat we later tijdens onze reis nog in Quito terug komen, blijven we er deze keer maar één nachtje. De volgende dag vertrekken we namelijk naar Otavalo. Deze plaats ligt op zo’n 2 uur rijden ten noorden van Quito. Tijdens de busreis overkomt ons nog iets bijzonders; we passeren dan namelijk de evenaar. In Otavalo wordt dagelijks een leuke markt gehouden en op zaterdag is er zelfs een speciaal grote markt. Daarnaast is de omgeving van de stad erg leuk., kortom genoeg voor een paar leuke dagen. Wel merken we direct dat het reizen in Ecuador langer duurt dan we bijvoorbeeld in Brazilië gewend waren; in die 2 uur leggen we 90 kilometer af. Dit komt voornamelijk doordat we verschillende bergen moeten beklimmen. Gelukkig is het land niet zo heel groot en zijn de busreizen ook niet zo extreem lang.

In Otavalo zitten we dus weer even op het noordelijk halfrond en het lijkt erop dat we gelijk van het Nederlandse weer mogen genieten. Na de zon en de lekker temperaturen in Brazilië hebben we bijna elke dag wel een buitje, gelukkig zijn het geen langdurige buien. Wel is de temperatuur met zo’n 20 – 25 graden erg lekker.

Zonder het van tevoren te beseffen zijn we vrijdag gelijk flink de bergen in gegaan. Het hostel heeft vrijdagochtend een trip naar een kratermeer georganiseerd en daar willen we natuurlijk bij zijn. Wat we niet wisten is dat het meer op ruim 3.700 meter ligt en dat we daarnaast nog even twee bergen van ruim 4.300 meter zouden gaan beklimmen. In het eerste deel van de beklimming hebben we even flink last van de hoogte. Het is geen zware klim, maar we hebben wel wat moeite om boven te komen. Omdat het pad in het laatste deel van de beklimming spek glad is, hebben we in dat deel meer moeite om over eind te blijven te staan dan we van de hoogte last hebben. Als we op de top aan komen hebben we helaas pech met de bewolking. ’s Ochtends hadden we een deels blauwe hemel, maar later in de ochtend komt de bewolking flink opzetten. Hierdoor zien we op de top niets meer dan een witte massa, uiteraard erg jammer. Wel een erg leuke ochtend, zeker ook doordat we een leuke gids hadden en omdat er een leuk stel uit Engeland mee was. De gids, een Amerikaan, is de eigenaar van het hostel en heeft een erg boeiend leven gehad en daarnaast weet hij erg veel van de omgeving.

Zaterdag was de dag van de grote markt en hij is inderdaad enorm! Op donderdag en vrijdag was alleen een pleintje met wat kraampjes gevuld, nu is het hele centrum in een markt veranderd. Omdat ’s ochtends de markt voornamelijk door de lokale bewoners wordt bezocht, voelt het niet super toeristisch aan (dit is het uiteraard wel) en dat is natuurlijk wel zo leuk. Wel zijn de verkopers niet zo creatief; veel kraampjes verkopen exact dezelfde spullen. Dit maakt het onderhandelen wel zo makkelijk; als meneer of mevrouw X te duur is ga je gewoon naar de buren.

Omdat onze volgende bestemming, de kustplaats Puerto Lopez, in het zuid westen ligt, gaan we de volgende dag weer terug naar Quito. Bijna alle verbindingen, de noord/zuid verbindingen in het bijzonder, lopen via Quito en daarom gaan ook wij terug naar de hoofdstad.

We willen de stad graag goed bekijken en daarom blijven we deze keer twee nachtjes slapen. Maandag hebben we dan de hele dag tijd om lekker rond te stappen. We beginnen de dag met een trip naar grote hoogtes; met een kabelbaantje gaan we naar de top van één van de bergen rondom de stad. Op een hoogte van ongeveer 4.100 meter hebben we een prachtig uitzicht over de stad. Helaas zitten een aantal andere hoge bergen in de wolken en kunnen we ze niet zien.

De rest van de dag lopen we lekker rond in de stad en zien we verschillende mooie gebouwen. Zo is de basiliek een plaatje en zo ook de prachtige koloniale gebouwen. Kortom een heerlijke stad om te verblijven.

Wel heb je aan één dag genoeg en dinsdag gaan we dan ook door naar Puerto Lopez. De reis van Quito naar Puerto Lopez verliep niet geheel zonder problemen. Omdat er wel een rechtstreekse verbinding is kunnen we de 10 uur durende busreis met één bus afleggen, wel zo lekker. Als het goed is zouden we rond 19.00h in Puerto Lopez aankomen. Inderdaad zouden…. Na ruim een uur rijden kwamen in een flinke file terecht. Omdat er na een tijdje een ambulance langs kwam rijden en omdat we in de bergen reden, hadden we verwacht dat er een auto of iets dergelijks uit de bocht was gevlogen. Gelukkig was er iets anders gebeurd. Om de weg van twee naar vier banen uit te breiden moest er een deel van een berg afgegraven worden. Voor het grovere werk gebruiken ze hier explosieven en hier is iets mis gegaan. Tijdens de ontploffing zijn er grote brokstokken op de weg terecht gekomen en hierdoor was er maar één smalle rijbaan beschikbaar. Vrachtwagens hadden grote moeite om er door te komen. Dit is de belangrijkste noord/zuid verbinding en omdat er geen alternatieve verbinding is, stonden er in beide richtingen enorme files. Om de vertraging vervolgens compleet te maken had een uur later een vrachtwagen zijn lading verloren; ook weer even een uurtje wachten….

Uiteindelijk kwamen we rond 23.00h in Puero Lopez aan. Gelukkig mochten we onderweg de telefoon van de buschauffeur gebruiken om ons hostel te informeren dat we flink vertraagd waren. Dit was geen probleem en om 23.00h werden we vriendelijk ontvangen. Het hostel is meer een klein resort met meerdere kleine bungalows. Erg leuk om weer onze eigen bungalow te hebben, daarnaast zitten de bungalows direct aan het strand. Een super plekje dus!

Puerto Lopez staat voornamelijk bekend om twee dingen; de Galapagos eilanden voor de arme man en het bekijken van walvissen. Een groepje eilanden voor kust heeft veel flora en fauna en omdat het niet veel kost om er te komen staat het ook wel bekend als ‘the poor men’s Galapagos Islands’. Omdat de ‘echte’ Galapagos eilanden mooier zijn kiezen wij er voor om deze eilanden niet te bezoeken. Over ongeveer twee weken zien we het echte werk. Wij komen dus voor de walvissen. Deze groep walvissen (bultrug walvissen of humbback whale in het Engels) leven in deze tijd van het jaar voor de kust van Ecuador en Colombia om te paren of om jongen te krijgen. In onze winter (zomer in het zuidelijk halfrond trekken ze naar Antarctica om te eten, in deze wateren doen ze dat nauwelijks).

Woensdagmiddag gaan we voor het eerst het water op en de start is op z’n minst turbulent te noemen. Zoals overal ter wereld staat toerisme gelijk aan geld en daar proberen zo veel mogelijk mensen een graantje van mee te pikken. In dit geval proberen zoveel mogelijk mensen toeristen mee op zee te nemen om de walvissen te bekijken. Omdat de overheid wil voorkomen dat toeristen in slechte en/of onveilige boten de zee op gaan en omdat ze willen voorkomen dat er rond de walvissen twintig boten drijven, hebben ze een select aantal vergunningen uitgegeven.

De organisatie die wij gebruiken heeft zo’n vergunning en toen we wilden vertrekken probeerden mensen die geen vergunning hadden te voorkomen dat we konden vertrekken. Ze vonden het onterecht dat deze organisatie een vergunning had en zij niet. Ze gingen rond de boot staan (we vertrokken vanaf het strand en hierdoor konden ze makkelijk rond de boot gaan staan) en begonnen op de toeristen in te praten. Mede dankzij alle emoties spraken ze erg snel Spaans en wij verstonden er dus niets van. Uiteindelijk kon er toch iemand in gebrekkig Engels uitleggen wat er aan de hand was. Hij vond het een groot schandaal en hij wist zeker dat we niet zouden vertrekken, we konden daarom ook maar beter uitstappen. We waren niet echt onder de indruk, maar blijkbaar legden ze dat beter in het Spaans uit want een groot deel van onze boot vertrok. Gelukkig kwam niet veel later de politie en onder politie begeleiding konden we een uur later vertrekken. Later zou de hele situatie nog een item op de lokale TV zijn.

Met 8 i.p.v. 25 passagiers (veel mensen durfden ook later niet meer te gaan) gingen we op pad en het was een fantastische ervaring! Het duurde even voordat we wat zagen, maar na ongeveer een uur zagen we een enorm vrouwtje. En we hadden geluk; ze was erg actief en maakte verschillende sprongen. Van onze gids begrepen we dat ze hiermee mannetjes probeerde aan te trekken. Na een stuk of tien sprongen was het gelukt en zagen we ook 3 mannetjes. Omdat de boot voor minder dan helft gevuld was hadden we alle ruimte om ze goed te zien. Wel was de zee wat ruig en was het lastig om foto’s te maken. De walvissen bleven een tijdje door springen, het was echt een waanzinnige ervaring!!

Omdat het zo gaaf was, zijn we de volgende dag nog een keer gegaan. Wel hadden we van tevoren bedacht dat de kans groot was dat de walvissen minder actief zouden zijn. Het begin was in ieder geval goed; geen menigte demonstranten. Wel voor de zekerheid een politie agent om een oogje in het zeil te houden. Als nadeel hadden we hierdoor wel een volle boot.

De eerst dieren die we zagen waren dolfijnen en dat was best bijzonder. Normaal gesproken komen deze dieren alleen in de periode van december t/m april in dit gebied voor. En in deze periode kun je ze eigenlijk ook alleen maar ver op zee zien; nu zaten ze dicht op de kust.

Later kwamen we een moeder walvis met een kleintje tegen. Na een tijdje met de dieren opgetrokken te hebben begon het kleintje te springen! Uiteraard zijn de grotere walvissen indrukwekkender al was het ook een fantastische ervaring om deze kleine te zien springen. Volgens de gids was het dier een week geleden geboren.

Helaas was de halve boot ziek geworden toen wij van de walvissen aan het genieten waren; we zaten op het dak van de boot en konden de rest van de passagiers niet zien. Het werd op een gegeven moment zo erg dat we snel terug moesten. Toen we beneden kwamen zagen we inderdaad een grote ravage; verschillende mensen hingen met hun hoofd buiten boord en we hadden de Zuid-Amerikanen nog nooit zo wit gezien. Uiteraard erg vervelend voor deze mensen, al baalden wij wel; we hadden graag langer op zee gezeten.

De titel ‘ A whale of a time’ is trouwens een zin die de Engelsen en Britten veel gebruiken om aan te geven dat ze het ergens naar hun zin. Dit was erg van toepassing op onze week.

Na een waanzinnige tijd in Puerto Lopez vertrekken we vrijdag richting de Quilotoa loop. Dit is een gebied in de bergen met een enorm kratermeer. Wel merk je dat de voorzieningen hier beperkt zijn. Dit gebied ligt op zo’n 200 km van Puerto Lopez en toch kost het ons twee dagen om er te komen; de bussen gaan niet frequent en sluiten vervolgens ook niet op elkaar aan. Gelukkig hebben we de tijd. Daarna willen we een vulkaan gaan beklimmen en misschien gaan we ook nog naar het Ecuadoriaanse deel van de Amazone.

Tot dan.

Groetjes,

Lisette en Niels ©