Op maandagavond werden we door de tour organisatie over onze trek in de Andes bijgepraat, daarnaast konden we onze groepsleden leren kennen. We moesten even aan de grootte van de groep, 18 personen, wennen. Dit is ver uit de grootste groep die we ooit meegemaakt hebben en dit heeft zijn voor- en nadelen. Zeker als de overige mensen niet gezellig zijn, is het voornamelijk een nadeel. Ondanks dat er 11 Amerikanen in de groep zaten (we hebben gemerkt dat Amerikanen nogal snel samen klieken), hadden we toch een enorm leuke groep. We hebben bijvoorbeeld erg om en met de Amerikanen moeten lachen. Veel van de clichés over Amerikaanse studenten en Amerikanen in het algemeen werden bevestigd. Een mooi voorbeeld zijn de eetgewoontes van de Amerikanen. Aan het eind van onze track hadden ze niet meer voldoende aan onze enorme maaltijden en daarom hebben ze naast de maaltijden nog liters Gatorade (een sportdrankje) en bergen Snickers weggewerkt. Naast de Amerikanen hadden we een Portugese, een Nieuw-Zeelandse, een Ierse en een Brit in de groep.

De uitleg van de tour organisatie was helder, we moesten alleen even aan één van de gidsen (Marco) wennen. I.v.m. de grote groep hadden we drie gidsen. Hij had hele slechte humor en wilde graag populair zijn, dit is hem uiteindelijk niet gelukt. Eén van zijn leukere opmerkingen was; ‘mucha wow wow wow’ als we bijvoorbeeld bij een mooi uitzicht stonden. Zo’n opmerking wordt een stuk minder als hij het gaat gebruiken om zijn eigen acties in goed dag licht te zetten. De andere gidsen waren erg goed.

Dinsdagsochtend was de eerste van vijf ochtenden dat we vroeg op moesten staan; om 5.00h vertrok de bus uit Cusco naar het startpunt van de Salkantay wandeling. Later op de dag zouden we ons eerste kamp aan de voet van de berg Salkantay op slaan, hier heeft de route zijn naam vandaan.

De eerste dag was het tot de lunch erg simpel lopen (de lunch zelf was net zoals alle andere maaltijden tijdens onze trip enorm, volgens onze gids zouden we daarom ook niet af gaan vallen) en na de lunch moesten we nog een klein uurtje klimmen. De meeste Amerikanen waren begin twintig en bijna allemaal net afgestudeerd. We dachten dat ze ons er dik uit zouden lopen, maar opvallend genoeg gebeurde het omgekeerde. Het scheelde wel dat een aantal totaal niet geacclimatiseerd waren. Ze waren de dag ervoor vanuit de V.S. in Cusco aangekomen en waren totaal niet aan de hoogte gewend; ze vonden het erg moeilijk om adem te halen. Omdat we de eerste nacht op 4.100 meter ons kamp hadden opgeslagen, hadden ze het erg moeilijk.

Tijdens de trek sliepen we de eerste drie nachten in tentjes en de laatste nacht in een hotel vlakbij Machu Picchu. Dankzij de hoogste en ondanks dat we al onze kleren aan hadden, was het de eerste nacht enorm koud. Volgens de gidsen was het ongeveer -10 C. Wel was het uitzicht fantastisch. Niet alleen hadden we een mooi uitzicht op de berg Salkantay, maar ook de gletsjer Salkantay konden we vanuit onze tent perfect zien.

De volgende dag was onze langste en zwaarste dag; we moesten een bergpas over met daarna een lange afdaling. Het was een pittige dag, alleen lang niet zo zwaar als we verwacht hadden. De dagen in bijvoorbeeld Nepal waren gemiddeld genomen veel zwaarder. Na de afdaling kwamen we in de ‘jungle’ terecht. Volgens onze gidsen waren dit de uitlopers van het Amazone gebied, alleen dan een stuk hoger dan de rest van de Amazone; inmiddels zaten we op zo’n 2.500 meter.

De derde dag was qua lopen een saaie dag; we liepen over een weg die ook door bussen en auto’s gebruikt wordt en daarnaast was het uitzicht veel minder spectaculair. Waarschijnlijk vond de rest van de groep het ook niet zo leuk want iedereen liep stevig door. Eigenlijk zouden we na 6 uur het kamp bereiken, maar binnen 4 uur waren we al op het kamp.

In de middag begonnen de Amerikanen zich een beetje te vervelen en ze kwamen later met een fantastisch idee; laten we tegen onze gidsen en andere begeleiders (bijvoorbeeld dragers en de kok) gaan voetballen. De Amerikanen hadden nog nooit gevoetbald en uiteraard had niemand fatsoenlijke voetbalschoenen bij zich en hierdoor was het extra lachen. Marco was super fanatiek en kon ook redelijk voetballen, maar toch hadden de Gringo’s (Spaans voor blanken) van de Peruanen met 5-4 gewonnen. We speelden maar 2x 20 minuten, maar na die minuten waren de Gringo’s ook gelijk gesloopt. De hoogte blijft toch mee spelen; erg leuke middag! De Peruanen complimenteerden Niels met zijn voetbalkunsten en iedereen die weet hoe Niels kan voetballen begrijpt dat dit een goed gemeend compliment was. Wel waren ze erg van het postuur van Niels onder de indruk. Als hij aan kwam rennen sprongen ze gelijk weg; de Peruanen zijn minstens een paar koppen kleiner.

Vrijdag hadden we de keuze uit een pittige klim met uiteindelijk uitzicht op Machu Picchu of een busritje. Wij hadden nog wel zin in een klim, maar een groot deel van de Amerikanen hadden na drie dagen al flinke blaren en andere wondjes opgelopen en zij besloten om het busje te nemen. De klim was de pittigste klim van de afgelopen dagen (ondanks dat hebben we hem met een klein groepje in een record tempo afgelegd en de gidsen eruit gelopen) en het gevoel dat we hadden toen we boven kwamen was fantastisch! Ondanks dat we Machu Picchu niet heel goed konden zien, voelden we de vermoeidheid totaal niet meer.

Wel moesten we later nog twee uur over een saai pad naar onze eindbestemming (het dorp Aguas Calientes) lopen en toen kwam de vermoeidheid wel naar boven. Toen we in ons hotel aankwamen waren we goed moe. Wel hadden we eindelijk na 4 dagen weer een douche tot onze beschikking, heerlijk!

Marco (onze gids) wilde zaterdag op tijd in Machu Picchu zijn en daarom stonden we vandaag nog vroeger op; om 4.00h werd er op onze deur geklopt. Omdat we al 5 dagen achter elkaar voor 6 uur waren opgestaan was het toch wel even pittig, wel konden we hierdoor een bekende berg, Waynapicchu, vlakbij de ruïnes beklimmen. Om op de top van deze berg te komen moet je over smalle en steile padjes lopen en om ongelukken te voorkomen mogen er per dag maar 400 mensen de berg beklimmen. Uiteraard gaat dat op o.b.v. ‘wie het eerst komt, wie het eerst maalt’ en omdat we om 6.00h al bij Machu Picchu waren, waren wij één van de gelukkige 400. Na dat Marco een erg goede rondleiding (die kon hij wel erg goed) gaf, hebben we de rest van de dag zelfstandig de stad bekeken. We hebben van Marco heel veel over de Inca’s geleerd en daarom een klein beetje geschiedenis. We zullen jullie niet met hele verhalen overladen (zijn ook een groot deel weer vergeten om eerlijk te zijn), maar de geschiedenis is best interessant.

De Inca’s hebben zo’n 500 jaar geleden een groot van deel van Zuid-Amerika gecontroleerd, op het hoogtepunt hoorden zo’n 15 miljoen mensen tot de Inca’s en de cultuur was voor die tijd zeer vooruitstrevend. Wel hebben de Inca’s nooit hun cultuur op papier gezet en daarom is bijvoorbeeld ook niet bekend wat de authentieke naam van Machu Picchu is. Eén ding is in ieder geval zeker, de naam Machu Picchu klopt in ieder geval niet. In 1911, 100 jaar geleden dus, heeft een Amerikaanse onderzoeker Machu Picchu herontdekt en hij heeft de stad dezelfde naam gegeven als die van de berg ernaast; Mount Machu Picchu. Zeer waarschijnlijk hebben de Inca’s de stad als een soort wetenschapscentrum gebruikt. Het lag in de bergen erg afgelegen en alleen belangrijke mensen wisten van het bestaan af. Ondanks dat de Inca’s goed georganiseerd waren, ontstond er op een bepaald moment een burgeroorlog en hier hebben de Spanjaarden gebruik van gemaakt. Ze hebben de Inca’s verslagen, maar hebben de stad nooit gevonden. In 1911 is de stad dus weer herontdekt (al is het goed mogelijk dat schatrovers de stad eerder hebben ontdekt) en sindsdien is het een belangrijke toeristen plek in Peru.

Na deze uitleg hebben we de berg Waynupicchu beklommen. De klim was erg pittig, al was het uitzicht van de berg fantastisch. Vervolgens hebben we de verschillende gebouwen van dichtbij bekeken en tot slot zijn we naar een ander bergpas gelopen. Boven aan deze pas staat de zonne poort en dit is ook het einde van de Inca Trail en daarmee ook de vroegere ingang van de stad. Was een lange en vermoeiende dag, maar erg fantastisch. Machu Picchu was erg indrukwekkend! Zaterdagavond kwamen we laat terug in Cusco en om een beetje bij te slapen hebben we de volgende dag lekker uitgeslapen. Samen met de wandeling in Machu Picchu hadden we in 5 dagen tijd zo’n 80 kilometer gelopen en samen met het vroege opstaan voelden we ons flink vermoeid.

Zondag vielen we met onze neus in de boter, want zondag startte een festival in het kader van het zoveel jarig bestaan van Cusco. Anderhalve week lang zijn er festiviteiten en zondag en maandag waren er bijvoorbeeld een aantal parades. Zondag liepen verschillende regio’s met hun eigen klederdracht dansend langs verschillende hoogwaardigheidsbekleders en maandag was het de beurt aan verschillende basisscholen. Erg mooi, vooral de kleine kindjes waren erg leuk.

Eigenlijk waren we van plan om maandag naar de grensplaats Puno te reizen, maar omdat het daar in de buurt nog steeds onrustig is kiezen we er voor om via Arequipa en Arica (noord Chili) naar Bolivia te reizen. Een paar dagen extra in de bus zitten, maar als het goed is hebben we dan geen last van protesten en dergelijke.

Tot dan.

Groetjes,

Lisette en Niels ©