We hadden van tevoren verwacht dat we tijdens onze reis problemen met het openbaar vervoer konden verwachten; bussen of treinen zouden niet rijden of we zouden onderweg stil komen te staan. Wat we niet verwacht hadden is dat dit ons de eerste keer in Argentinië zou overkomen. De landen in Azië stonden wat dat betreft hoger op ons lijstje. Helaas heeft Andesmar, een (commerciële) Argentijnse busmaatschappij (er is geen nationale busmaatschappij in Argentinië), de eer om ons deze ervaring aan te mogen bieden. De reis van Mendoza naar Salta was onze langste busreis (op papier 18 uur) en had statistisch gezien daardoor de meeste kans om problemen op te leveren en dat is uiteindelijk ook gebeurd. De eerste 12 uur verliepen prima, we hadden bijvoorbeeld redelijk geslapen, maar rond 10.00h (tijdens de bingo, niet geloven dat ze dat tijdens een busreis doen!!) moest de bus aan de kant en de chauffeur kreeg hem vervolgens niet meer aan de praat. Het eerste uur hebben we geduldig gewacht, daarna wilden we toch wel weten wat er aan de hand was. Helaas sprak niemand van het personeel Engels en omdat we de technische termen in het Spaans niet kennen, konden we niet achterhalen wat er nu precies aan de hand was. Ze konden ons ook niet vertellen wat er nu ging gebeuren; ze waren aan het wachten op informatie van het lokale kantoor. Na drie uur stil gestaan te hebben kwam er een monteur aangereden en na een uurtje had hij de bus weer gemaakt. Omdat ze veel vloeistoffen in de bus gegooid hadden leek het er erg op dat de bus zonder brandstof is komen te staan. Zou toch wel een blunder zijn.

Helaas kwamen we na 2½ uur rijden rond 16.30h weer stil te staan en ook deze keer kreeg de chauffeur de bus niet meer aan de praat. Inmiddels zaten we echt in the middle of nowhere en hierdoor hadden we geen mobiel signaal. Door andere bussen aan te houden konden de chauffeurs het lokale kantoor weer informeren. Waarschijnlijk hadden ze zelf geen vertrouwen meer in deze bus en nog eens 2½ uur later was er eindelijk een nieuwe bus beschikbaar. Uiteraard tikte de tijd door en toen we uiteindelijk net na 22.00h in Salta aankwamen hadden we 26,5 uur gereisd. We hadden een hostel gereserveerd en omdat ze ons eigenlijk rond 15.00h hadden verwacht, hadden ze de kamer inmiddels aan iemand anders gegeven. Gelukkig was de slaapzaal nog beschikbaar en konden we daar lekker slapen.

De volgende dag, woensdag, hebben we een huurauto voor de komende dagen geregeld en hebben we de stad verkend. Het is met zo’n 500.000 inwoners een grote stad en het heeft een erg leuk centrum, heerlijke dag.

Donderdag gingen we met een huurauto op pad. Deze keer kregen we een mooie en bekende Corsa (had bijna dezelfde kleur als Niels z’n oude auto), een Chevrolet Corsa om precies te zijn. GM heeft er voor gekozen om in Zuid-Amerika alle Opel modellen onder dat merk op de markt te brengen. We hebben twee routes gereden; de eerste ten zuiden van Salta richting Cafayate en een noordelijke route richting Humahuaca. Beide routes zijn dankzij de bergen en rotsformaties langs de weg erg bijzonder. De zon schijnt hier zo’n 300 dagen per jaar en hierdoor is er een soort woestijn (compleet met cactussen en stof) ontstaan en dankzij erosie zijn de zandbergen op een hele bijzonder manier uitgesleten. De eerste dag hebben we zo’n 150 km afgelegd en omdat we deze kilometers voornamelijk op onverharde wegen hebben afgelegd doen we hier zo’n 5 uur over. Uiteraard maken we ook geregeld een foto stop, hopelijk komt het beeld via de foto’s een beetje over. Het is een fantastische omgeving. Dergelijke vergezichten hebben we tijdens onze reis nog niet gezien; Zuid-Amerika blijft ons verbazen. Aan het eind van de middag parkeren we onze Corsa bij een hele bijzondere B&B. Het is een Finca en dat betekent zo iets als slapen bij de boer. Deze boerderij stamt uit 18 zoveel en de agrarische activiteiten hebben volledig voor toeristische activiteiten plaats gemaakt en het is een plaatje! Alle kamers hebben een landelijke stijl, zo slapen we bijvoorbeeld op een ‘stenen bed’ en staat er een tafel gemaakt van een cactushout. Het is was een tip van de hostal eigenaren in Salta en ze hebben niets te veel gezegd. De boerderij ligt midden in de bergen op zo’n 10 kilometer van het kleine plaatsje Cachi en ’s avonds zien een fantastische sterrenhemel. Omdat we op zo’n 2.000 meter zitten is ’s avonds wel redelijk koud.

Na een vorstelijk ontbijt rijden we de volgende dag door naar Cafayate. Vandaag rijden we alleen maar over onverharde wegen en het uitzicht is weer compleet anders en zeker niet minder spectaculair. Het is erg bijzonder om te zien hoe we elke 50 kilometer weer een compleet ander landschap zien. Donderdag waren de vergezichten erg mooi, op vrijdag zijn de kleuren in de bergen (kleuren van de verschillende mineralen) en de bijzondere vormen, fantastisch om te zien. Erg bijzonder om hier doorheen te mogen rijden. Cafayate claimt een wijngebied te zijn en omdat het midden in de woestijn ligt zijn we sceptisch en we stappen aan het eind van de dag een wijnhuis binnen om een wijntje te proeven. We kopen een flesje rode wijn en later in een restaurant proberen een witte wijn en beide zijn aardig, maar niet meer dan dat. Waarschijnlijk hebben ze toch te weinig water.

Zaterdag is met name de eerste anderhalf uur interessant, we zijn toen door de Quebrada de Las Conchas, een gorge, gereden. We zien dan verschillende bergen met mooie kleuren en ook nu hebben de bergen weer bijzondere vormen, wel is het weer compleet anders als gisteren. Na de spectaculaire bergen rijden we weer richting Salta om vanaf daar de noordelijke route te rijden. Het centrum van Salta is leuk, de buitenwijken beduidend minder. Het enige hoogtepunt is het meer vlakbij Salta. Ze hebben aan het meer verschillende picknickplaatsjes gemaakt en het is blijkblaar een lokale traditie om zaterdagmiddag uitgebreid te gaan barbecueën en er hangt daardoor een leuke sfeer.

Aan het eind van de dag vinden bij een leuke hosteria een prima slaapplekje in het plaatsje Tilcara. Ondanks dat we rond 19.00h aankomen worden we ontzettend enthousiast door de eigenaar ontvangen.

De volgende dag gaan we naar het iets grotere plaatsje Humahuaca gereden. Dit is een erg leuk plaatsje en omdat we vlakbij de grens met Bolivia zitten, wonen hier veel Bolivianen. Omdat we gisteren tussen Salta en hier veel politiecontroles zijn tegen gekomen, wonen veel Bolivianen hier vermoedelijk illegaal. Wel ontstaat er een compleet andere sfeer; we kunnen alvast een beetje aan de Boliviaanse cultuur wennen (hier gaan we over een ruim een maand naar toe). Omdat we maandag over dezelfde weg naar Salta rijden, slapen we weer een nachtje bij onze favoriete hosteria.

Op onze laatste dag met de Corsa zijn we naar de berg met de zeven kleuren gereden. Deze berg staat in het plaatsje Purmamarca en ook deze kleuren zijn door mineralen ontstaan. Wederom weer erg gaaf! De rit terug naar Salta is aardig, maar niet bijzonder. Het enige bijzondere is de weersverandering. De plaatsen die we de afgelopen dagen bezocht hebben liggen tussen de 2100 en 2800 meter en hierdoor heb je een grotere kans op mooi weer. Onze hosteria in Tilcara ligt op zo’n 2500 meter en we hebben vanochtend heerlijk in de zon ontbeten en als we later op de dag in Salta aankomen (ligt op 1200 meter) is het zwaar bewolkt en heeft men de zon niet gezien.

Het rijden in dit deel van Argentinië is erg goed bevallen, veel van die leuke slinger weggetjes en bijna altijd een fantastisch uitzicht. Het enige gevaar dat je tegen komt zijn de Argentijnen zelf; ze houden zich bijna nooit aan de snelheid, halen op de meest onmogelijke punten in en vinden het erg prettig om een bocht af te snijden door over de over de andere weghelft te rijden. Zeker de combinatie is een hele fijne.

Dinsdag gaan we helaas Argentinië voor de laatste keer verlaten en we hopen aan het eind van de middag in San Pedro de Atacama in Chili aan te komen. We hebben een fantastische tijd in Argentinië gehad, met name Patagonie heeft erg veel indruk gemaakt. San Pedro de Atacama ligt midden in de woestijn en we hopen hier een prachtig maanlandschap en een geiser te zien.

Tot dan.

Groetjes,

Lisette en Niels ©