Heel soms kom je op plekjes waarvan je denkt dat niemand of in ieder geval weinig mensen het voor je bezocht hebben. Ditzelfde gevoel hadden wij toen we op Ko Chang aankwamen. Misschien even wat verwarring bij de ervaren Thailand gangers wegnemen; we bedoelen niet het eiland Ko Chang in de buurt van Cambodja. De Thai vinden het handig om twee verschillende eilanden dezelfde naam te geven. ‘Onze’ Ko Chang ligt aan de west kust van Thailand in de Andeman Zee (Indische Ocean), zo’n 600 km ten zuiden van Bangkok (zo’n 1500 km van het andere Ko Chang, je zal je maar vergissen!).

Het eiland staat zeer summier in de reisgidsen en wij hadden van een andere Nederlander gehoord dat het een heel speciaal plekje moest zijn, anders waren we er waarschijnlijk ook niet heen gegaan. Het ontvangst en de reis er naar toe zijn direct bijzonder. Het eilandje wordt sinds enkele tientallen jaren door toeristen bezocht en het deel waar wij naar toe willen wordt pas sinds enkele jaren bezocht, de bungalows waar wij slapen bestaan zelf pas vanaf januari 2011. Omdat je door de veerboot bij je bungalow wordt afgezet, moeten we wat moeite doen om bij de juiste plek uit te stappen; de bemanning kent onze bungalows niet.

Het ontvangst is erg super. Telefonisch hadden we een reservering gemaakt en de eigenaar van de bungalows staat ons bij de boot op te wachten. Hij is bijna nog enthousiaster over onze aankomst dan dat wij dat zijn. De ligging van de bungalows is vervolgens ook perfect; direct aan het strand! De bungalows zelf zijn simpel en dat past bij de omgeving en ons budget, we slapen er voor 5 euro per nacht. We hebben zelfs een soort buiten douche. De badkamer grenst direct aan de kamer, maar er is geen plafond; je kijkt direct naar de jungle! De eigenaar Mr. Mua wil er alles aan doen om het ons naar de zin te maken, we hoeven het maar te zeggen en hij gaat het regelen. Het eerste wat wij willen is zwemmen, de rest komt later wel. Ellen heeft gelukkig een snorkel set meegenomen zodoende kunnen we ook de onderwaterwereld een beetje bekijken; blijft toch leuk die visjes. En het water is uiteraard super!

’s Middags gaan we het eilandje een beetje verkennen, Ellen wil mogelijk een dagje gaan duiken en wij willen gaan zeevissen en/of gaan snorkelen. Bij de duikschool van het eilandje krijgen we nog een interessante aanbieding om 5 dagen in de wateren van Burma te gaan duiken. Helaas is het (veel) te duur. Als we het doen kunnen we in Zuid-Amerika heel veel niet doen en dat willen we niet.

We eten ’s avonds bij onze bungalows en het is direct een feestje, letterlijk en figuurlijk. Niet zo zeer dat het eten heel bijzonder is (al kan mevrouw Mua erg goed koken), maar meer de organisatie er omheen. Mr. Mua (bungalow eigenaar) bezit maar 3 bungalows en hij is niet in staat om een volledige menukaart op voorraad te houden; ze zullen zelf iets klaar maken. Zeker omdat ze alleen tussen 18.00h en 22.00h stroom hebben is het belangrijk om kritisch naar de voorraden te kijken. En het gaat ze goed af; het eten is heerlijk.

’s Avonds heeft Mr. Mua een feest georganiseerd en op het eiland kunnen ze niet feesten zonder kampvuur, vinden we uiteraard geen probleem! Zowel Mr. Mua als de andere feestgangers roken graag een jointje rond het kampvuur. Is toch opvallend; veroordeelde drugs smokkelaars worden in Thailand geëxecuteerd en op het eiland is soft drugs makkelijk verkrijgbaar. Als we aangegeven dat we zelf niet roken of geen drugs gebruiken, reageren ze verbaasd; ‘we dachten dat iedereen in Nederland gebruikt’. Het is een gezellig feestje al liggen veel ‘feestgangers’ na een paar jointjes bij het vuur te slapen.

Na een heerlijke ontbijt gaan we de volgende dag naar het enige ‘dorp’ op het eiland; om precies te zijn heeft het vier huizen. Net zoals op de rest van het eiland gebeurt er ook hier erg weinig. We hadden de avond ervoor gehoord dat sommige mensen maanden op Ko Chang blijven en dat kunnen wij ons moeilijk voorstellen.

We gaan de rest van de dag op ‘ons’ strandje zwemmen. Omdat er grote getijdenverschillen zijn (de zee trekt zich bij eb honderden meters terug) is het meer dobberen dan zwemmen; er staat te weinig water om te zwemmen. Wat ons betreft is dat het enige nadeel van het eiland, voor de rest is het een heerlijk plekje. ’s Avonds worden we weer op een feestmaal getrakteerd en later krijgen we als een soort avond snackje, vers gefrituurde kroepoek. Tussendoor maken ze ook nog heerlijke mango voor ons klaar, super! De familie wil ons beter leren kennen en komt er dan ook gezellig bij zitten. Mevrouw Mua volgt Engelse lessen en vraagt ons als een soort oefening hoe oud we zijn. Omdat de Westerse cultuur compleet anders is in vergelijking met de Thaise cultuur, verbaast het haar enorm dat we alle drie rond de 30 zijn en nog steeds geen kinderen hebben.

Ondanks dat we een super tijd hadden, besluiten we om de volgende dag weer verder te reizen; het eiland Ko Pha-Ngan moet ook erg mooi zijn. Het is het vijfde grootste eiland van Thailand en ligt zo’n 500 km ten zuid oosten van Ko Chang in de Golf van Thailand. Omdat er maandelijks full moon feesten georganiseerd worden, staat het ook wel als een feest eiland bekend. Wij zijn er niet met volle maan (al is er ook een feest bij halve of nieuwe maan), maar we komen er dan ook niet om te feesten. Het grote verschil tussen Ko Chang en Ko Pha-Ngan is dat Ko Pha-Ngan compleet is; het heeft mooie witte stranden en een heerlijke zee waar je altijd in kunt zwemmen. Daarnaast zijn er op verschillende plaatsen barretjes en restaurantjes. Grote nadeel is dat Ko Pha-Ngan hierdoor ook veel meer toeristen trekt en daardoor weer veel minder sfeer heeft. Helaas is de bevolking ook erg onvriendelijk, zijn we totaal niet van de Aziaten gewend. Daarnaast is het eiland ook erg duur. We wisten dat Thailand, na Singapore, één van de duurste landen in Zuidoost Azië zou zijn, maar het eiland spant de kroon. En zeker als je iets meer betaalt is het extra vervelend als je ook nog onvriendelijk wordt behandeld.

Daar en tegen is het strand en de natuur fantastisch! Zaterdag gaan we in het noordwesten een dagje zwemmen en relaxen en zondag zijn we met een bootje langs de kust gaan varen. Ook hier stopten we bij echte Bounty strandjes.

Maandag hebben we Ellen gedag gezegd; zij gaat nog lekker een weekje duiken op het eiland Ko Tao en we gaan verder richting Maleisië. Helaas lukt ons niet om in één dag naar onze volgende bestemming te reizen (de Cameron Highlands in het noorden van Maleisië), maar via een tussenstop Hat Yai in het uiterste zuiden van Thailand moet het mogelijk zijn om in twee dagen in de hooglanden aan te komen.

Verrassend genoeg is Hat Yai een erg leuk plaatsje; erg levendig en weinig toeristen. Veel vakantiegangers bezoeken dit deel van Thailand niet, hier komen voornamelijk de mensen die op doorreis naar Maleisië zijn. Het is ook goed te zien dat we bijna bij in Maleisië zijn. Maleisië is één van de grootste moslim landen ter wereld en in de grens streek wonen vervolgens ook veel moslims. Daarnaast kun je in Hat Yai ook een bezoek brengen aan de Maleisische keuken; o.a. heerlijke nasi’s en satay’s. De komende weken gaan we weer heerlijk eten!

Tot dan.

Groetjes,

Lisette en Niels ©