We zijn in de hoofdstad van Laos , Vientiane en bewust of onbewust hebben ze er goed aangedaan om een aantal Franse koloniale gebouwen te laten staan. De stad heeft een leuke koloniale sfeer. De belangrijkste bezienswaardigheden zijn de ‘Arc d’ Triomphe’ en het nationaal symbool van Laos. Zeer waarschijnlijk hebben jullie nog nooit van deze zaken gehoord en het feit dat ze niet super bijzonder zijn heeft hier waarschijnlijk een grote bijdrage in gehad. De Arc d’ Triomphe heeft uiteraard iets van zijn grote broer in Parijs weg, maar komt er eigenlijk qua schoonheid niet bij in de buurt. Het monument is nog niet helemaal af en dat helpt uiteraard ook niet. Eigenlijk had het er ook niet moeten staan. Tijdens de Vietnam oorlog hebben de Amerikanen ook grote delen van Laos gebombardeerd (Laos was een partner van Noord-Vietnam) en na de oorlog heeft Amerika verschillende projecten geïnitieerd om het land weer op te bouwen. Eén van de projecten was de bouw van een nieuw vliegveld. Om de lokale economie verder te stimuleren konden de Laotianen het vliegveld zelf bouwen; Amerika gaf het benodigde geld en cement. En i.p.v. een vliegveld te bouwen, gebruikten de Laotianen het cement om het monument te bouwen; feitelijk is het monument door de Amerikaanse belastingbetaler betaald. Zeer waarschijnlijk hebben opvolgende regeringen bedacht dat er belangrijkere zaken waren en daarom is het monument nog niet af.

Het nationale symbool is een grote gouden stupa, een Boeddhistische tempel. Helaas is de stupa niet zo mooi als de grote stupa die we in Kathmandu (Nepal) gezien hebben en daarom valt ook dit monument tegen.

Wat niet tegen valt is het eten. Het leuke van een grote stad is dat er altijd wel een groot aanbod aan restaurantjes is. Ondanks dat we de (Zuidoost) Aziatische helemaal nog niet zat zijn, het is altijd weer leuk om meer wat andere dingen te proberen. In Phnom Penh hebben we bijvoorbeeld weer een keer in een Frans restaurantje gegeten en deze keer gaan we sinds maanden weer een keer sushi eten. Was erg lekker. Om de kosten weer een beetje te drukken, gaan we tweede avond weer bij een straattentje eten. Ook deze keer bestellen we weer door in de pannen te kijken en ook deze keer is het eten weer fantastisch.

Donderdag gaan we met de bus naar Vang Vieng. Volgens de Laotianen is Vang Vieng een dorp waar de toerist zichzelf kan zijn; zelf zullen ze er niet zo snel komen. En het is inderdaad een bijzonder dorpje. Sommige delen hebben iets van Kreta of Lloret del Mar weg; grote groepen zuipende jongeren op een strandje, in dit geval een strandje van een riviertje. Omdat we daar geen duizenden kilometers voor hebben gereisd, waren we eigenlijk niet van plan om hier te stoppen. Maar we hebben van andere Nederlanders gehoord dat het dorpje ook een andere kant heeft. In de omgeving staan bijvoorbeeld mooie bergen en als je aan de andere kant van het riviertje zit merk je weinig van die groepen. En ze hadden gelijk! We zitten weer in een super bungalow met een super uitzicht op de bergen en mochten we even mensen willen kijken lopen we even over de brug naar de andere kant van de rivier. Aan de andere kant van de rivier is het inderdaad behoorlijk fout. Bijvoorbeeld de ‘Friends’ cafés en restaurants. Dit zijn plaatsen waar de hele dag de serie Friends te zien is. We hadden hier van tevoren over gelezen, maar dachten eigenlijk dat het een slechte grap was. Tot onze verbazing bestaan de cafés en restaurants echt; je ziet tientalen mensen keurig naast elkaar voor een TV zitten!

In Vang Vieng komen we ook de Canadezen en de Zwitser weer tegen en ondanks dat we in de homestay (het slapen bij een lokale familie) leuke gesprekken hebben gevoerd, stellen ze nu voor om bij zo’n Friends restaurant te gaan eten. Daar zit je dan voor zo’n TV te eten en niemand die wat zegt; we vinden het helemaal niets! Opvallend genoeg vindt de rest het helemaal geweldig.

Vrijdag zijn we de rivier op gegaan. Niet zoals de zuipende menigte met een binnenband van een vrachtwagen (een tube), maar met een kajak. De zuipende gasten gaan zo’n 4 kilometer stroomopwaarts de rivier op en gaan dan dobberend van bar naar bar. Uiteraard komen ze dan helemaal laveloos in het dorp terug, als ze het überhaupt halen. Met de kajak sturen we er een beetje doorheen, we zullen wat foto’s op de site zetten. Ondanks dat het helemaal fout is, hangt er wel een leuke sfeer.

Voordat we gaan kajakken gaan we zelf ook eerst op een ‘tube’ zitten. Ook hier hebben ze grotten en één van deze grotten gaan we met een tube bekijken. De grot zelf stelt weinig voor, maar het is wel lekker om zo rond te dobberen.

Zaterdag gaan we verder naar het noordoosten. Qua temperatuur merken we ook gelijk dat we in het noorden van Laos zijn; het wordt, met name in de avond, steeds koeler. Wel is het overdag nog steeds een lekkere 30 graden, jullie hoeven dus geen zorgen te maken.

Om precies te zijn gaan we naar Phonsavan, hier gaan we de geschiedenis induiken en dat allemaal om meer over een paar honderd potten te weten te komen. Nee, we gaan niet de geschiedenis van de homo cultuur in Laos onderzoeken, maar wij gaan prehistorische potten bekijken. Honderden potten gemaakt van verschillende materialen, voornamelijk zandsteen maar ook graniet, staan op verschillende locaties in het noordoosten van Laos en voor deskundigen is het een redelijk groot mysterie. Ze vermoeden dat de potten 2.500 tot 3.000 jaar oud zijn en dat ze door de lokale bevolking gemaakt zijn. Het zijn grote potten van 1 tot 2,5 meter hoog en sommige wegen zelfs 6.000 kilo. Omdat de potten uit de bergen in de omgeving zijn gehakt, is het transport alleen al één groot vraagteken. Waarschijnlijk werden ze gebruikt om de lichamen van de doden te begraven, maar ook dit weten ze niet zeker. Het klinkt misschien niet echt spectaculair, maar het is wel een unieke plek in de wereld en we waren toch in de buurt.

Dinsdag gaan we verder gaan de grootste attractie van Laos; de stad Luang Prabang. Niet alleen moet de stad een hele leuke sfeer hebben, maar er zijn ook verschillende mooie tempels en watervallen. Een bekende attractie is het ochtend ritueel van de lokale monniken. In Boeddhistische culturen als Laos is het gebruikelijk dat de bevolking de monniken te eten geeft. ’s Ochtends staan de monniken met een tas in een lange rij en nemen vervolgens het eten in ontvangst. Moet een indrukwekkend ritueel zijn, staan we graag een keer vroeg voor op. We blijven hier een paar dagen en we hopen daarna een meerdaagse trekking in het noorden Laos te gaan maken.

Tot dan.

Groetjes,

Lisette en Niels ©